ไม่คิดว่าจะสนุก คิดว่าแค่หนังวัยรุ่นที่ค้นหาตัวตนอีกเรื่องที่ตลาดดาดดื่น จริงๆ ก็เป็นอย่างนั้นแหละ หนังตลาด แต่สนุกเกินคาด ยิ่งได้ดูในวันเครียดๆ ถึงกับหายเครียดได้ชั่วคราว แถมนั่งหัวเราะได้คนเดียว เฮฮามาก
หนังมีแทรกน้ำเน่าอยู่บางส่วน เช่น คู่แข่งเป็นหนุ่มดาวเด่นประจำโรงเรียน ความรักที่ก่อเกิดและการเข้าใจผิดกันระหว่างวิลล์กับแซม ไม่ออกเสียงเลข 5 (ชื่อคุณเธอเขียนว่า SA5M) ความบาดหมางกันระหว่างวิลล์กับชาร์ล็อตต์ หลังจากรู้ว่าเขาถูกเธอหลอกใช้ จนได้ปรับความเข้าใจกัน และความสำเร็จที่ได้มาในตอนจบ แต่แทรกไว้อย่างไม่น่าเกลียด
สรุปว่าดูมาหลายเรื่อง กลับมาชอบเรื่องที่ไม่ได้คาดหวังไว้ วันก่อนดู The Runaway ส่วนตัวคิดว่าหนังน่าเบื่อมาก เน้นเปิดดนตรีกับภาพเล่าเรื่องการติดยาของนักร้องที่นำพาให้เธอตกต่ำลง หนังไม่มีทั้งความสนุกและแง่คิด แต่ก็นะ นั่นก็แค่ความรู้สึกส่วนตัว คนเราชอบไม่เหมือนกันนี่นา
วิลล์ เบอร์ตัน สารานุกรมด้านดนตรีเดินได้ วันๆ ชอบส่งอีเมลเล่าเรื่องชีวิตประจำวันไปหาเดวิด โบวี่ โดยไม่เคยได้รับการตอบกลับ เป็นเด็กขี้แพ้อีกคนที่มักโดนคนโน้นคนนี้กลั่นแกล้งประจำ จู่ๆ เขากับแม่ก็ได้ย้ายออกจากเมืองที่เขาเกลียดเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองใหม่ ในโรงเรียนใหม่ จากที่ตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบเด็กล่องหน กลับถูกดึงเข้าไปเป็นผู้จัดการวงดนตรีของโรงเรียน เพื่อเข้าประกวดในรายการ Bandslam อันเป็นที่ไฝ่ฝันของเด็กมัธยม เพราะหากใครชนะจะได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงทันที
เขารวบรวมคนมีฝีมือมาตั้งวงชือเท่เชียว ว่า *I can't go on, I'll go on* น่าจะแปลเป็นไทยว่า "ถึงไม่ไหวแต่ใจยังสู้" ประมาณนั้น แต่ซับไตเติลแปลมาซะน่าเกลียดเชียว
หนังเล่าเรื่องได้ฮามากๆ ในช่วงการตั้งวง ด้วยความที่มีสัมผัสในด้านดนตรี เขาจึงรู้ว่าควรชวนใครมาร่วมวง รู้ว่าควรปรับตรงไหน เพิ่มตรงไหน จนทำให้วงดนตรีออกมาได้ยอดเยี่ยม
ในช่วงนี้เองที่เขาได้สานสัมพันธ์กับหญิงสองคน คนหนึ่งเป็นหัวหน้าวงดนตรีและนักร้องนำ อีกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้น โดยมีผู้หญิงอีกคนคอยเป็นห่วงอยู่ในระยะใกล้ชิด นั่นคือแม่ของเขานั่นเอง
ลิซ่า คูโดร รับบทแม่ และส่วนใหญ่ที่ฮาก็ตรงฉากที่มีลิซ่านี่แหละ ชอบจังผู้หญิงคนนี้ อายุขนาดนี้ยังดูดี
ถึงจะเป็นหนังตลาดของวัยรุ่น แต่เนื้อเรื่องก็ถือว่าใช้ได้เชียวแหละ โดยเฉพาะกับบางประโยคที่ตัวละครพูด เช่นตอนที่ชาร์ลอตต์ หัวหน้าวงดนตรีบอกกับวิลล์ว่า "บางครั้งคนเราก็ต้องทำสิ่งที่กลัวกันซะบ้าง" ก็จริงนะ บางครั้งเรื่องที่เรากลัวๆ มันอาจเป็นแค่เรื่องที่คิดไปเองว่าน่ากลัว พอได้ลงมือทำแล้ว ก็อาจพบว่าไอ้ที่คิดว่าเสือน่ะก็แค่แมวน้อยๆ นี่เอง (กระนั้นแมวก็ใช่จะไร้พิษสงนะ แค่ตัวเล็กเท่านั้น ;-)
นอกจากนั้นชื่อวงก็บ่งบอกถึงบางอย่างที่อยู่ในใจของวิลล์ แม้ดูเหมือนจะเป็นคนขี้แพ้ แต่ก็ซ่อนความสามารถ หากมีใครขุดสิ่งนี้ขึ้นมาได้ก็จะเริ่มมีกำลังก้าวออกจากดักแด้ได้เอง
หนังมีแทรกน้ำเน่าอยู่บางส่วน เช่น คู่แข่งเป็นหนุ่มดาวเด่นประจำโรงเรียน ความรักที่ก่อเกิดและการเข้าใจผิดกันระหว่างวิลล์กับแซม ไม่ออกเสียงเลข 5 (ชื่อคุณเธอเขียนว่า SA5M) ความบาดหมางกันระหว่างวิลล์กับชาร์ล็อตต์ หลังจากรู้ว่าเขาถูกเธอหลอกใช้ จนได้ปรับความเข้าใจกัน และความสำเร็จที่ได้มาในตอนจบ แต่แทรกไว้อย่างไม่น่าเกลียด
สรุปว่าดูมาหลายเรื่อง กลับมาชอบเรื่องที่ไม่ได้คาดหวังไว้ วันก่อนดู The Runaway ส่วนตัวคิดว่าหนังน่าเบื่อมาก เน้นเปิดดนตรีกับภาพเล่าเรื่องการติดยาของนักร้องที่นำพาให้เธอตกต่ำลง หนังไม่มีทั้งความสนุกและแง่คิด แต่ก็นะ นั่นก็แค่ความรู้สึกส่วนตัว คนเราชอบไม่เหมือนกันนี่นา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น