ช่วงนี้มีโอกาสได้อ่านหนังสือเยอะมากขึ้นกว่าแต่ก่อน มีอยู่ช่วงนึงเมื่อหลายปีมาแล้ว(น่าจะเกิน 10 ปี)ที่ฉันแทบจะหยุดอ่านหนังสืออันเนื่องมาจากปัญหาสายตา-ยาว- และเอียง จากคนที่ไม่เคยต้องใส่แว่นสายตามาก่อน ด้วยความไม่เคยชิน ทำให้หมดความอยากอ่านหนังสือไปเลยทีเดียว ถ้าไม่ใส่ก็มองไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร
ตอนนี้ค่าสายตาฉันแย่ลงมากกว่าสามีที่เริ่มใส่แว่นก่อนฉันเสียอีก คงเป็นเพราะฉันอ่านหนังสือเยอะกว่า ทำงานหน้าคอมเยอะกว่า ดูทีวีเยอะกว่า (ทั้งทีวีจริง บนจอคอม บนแท็บเล็ต หรือแม้แต่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ) และมีช่วงหนึ่งที่อ่านหนังสือบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือวันหนึ่งหลายชั่วโมงจนดึกดื่นจนสายตาพร่ามัว
สมัยก่อนฉันถือว่าเป็นพวกสายตาดีมาก เห็นหนอนตัวเล็กๆ ในสนามหญ้าไกลออกไปถึง 2-3 เมตร (เห็นเพราะเป็นพวกกลัวหนอนน่ะ เลยต้องสอดส่ายสายตาหาก่อนที่เดินไป 555) แต่มา ณ ตอนนี้ มองหนอนตรงหน้ายังไม่เห็นเลยถ้ามันไม่กระดิกตัว เลยกลัวน้อยลง (หรือเปล่า?) แล้วจะดีมั้ยเนี่ย แถมยังมองไกลก็ไม่เห็นเพราะเอียง
แต่ไม่นานนักฉันกลับมาอ่านหนังสือมากขึ้นเพราะเป็นพวกขาดหนังสือไม่ได้ กระนั้นยังมีช่วงไม่นานที่ผ่านมา แทบไม่อยากซื้อหนังสือ เพราะอ่านแล้วไม่สนุกเลย บางเล่มแปลไม่ดีอีกตะหาก เสียดายตังค์มากๆ เลย ราคาใช่ว่าถูก แพงมากขึ้นกว่าสมัยก่อนเยอะเลย กว่าจะเลือกซื้อหนังสือแต่ละเล่มก็เล็งกันเนิ่นนาน
มาช่วงหลังๆ เริ่มเลือกหนังสือได้เก่งขึ้น (หรือโชคดีขึ้น??) แต่ก็ยังไม่วายเจอบางเรื่องที่เลวร้ายจริงๆ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ทนๆ อ่านไปด้วยความเสียดายตังค์ บางเรื่องอยากรู้ตอนจบก็พลิกอ่านแบบข้ามๆ กันเลยทีเดียว
เรื่องราวที่พอจะบอกได้
กลับมาเข้าเรื่องของเราดีกว่า แรงอาฆาตจากกระจกไร้เงา เป็นเล่มหนึ่งที่อ่านแบบต่อเนื่องด้วยความสนุก ถือว่าโชคดีนะเนี่ย ณ ตอนนี้การอ่านจบเร็วของฉันจึงมี 2 รูปแบบ คือสนุกมากก็อ่านเร็วเพราะอยากรู้ตอนจบ ไม่ก็เลวร้ายมากก็รีบๆ อ่านให้จบๆ ไป
เรื่องราวของมายูโกะ ขณะเรียนมหาวิทยาลัย พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตจากฆาตกรโรคจิตที่ไล่ฆ่าคนกลางถนน ส่วนตัวเธอวิ่งหนีฆาตกรคนนี้ไปจนถูกรถชนและสมองกระทบกระเทือน สูญเสียความสามารถในการจดจำเรื่องราวในระยะสั้น ประมาณว่าคุยๆ กันผ่านไป 10 นาทีถ้ามีอะไรมาขัดจังหวะ เรื่องพวกนั้นก็จะหายวับไปเลย จดจำได้แต่เรื่องในอดีต ก่อนที่พ่อแม่ของเธอจะเสียชีวิต
เมื่อเวลาผ่านไป ฆาตกรคนนั้นออกจากคุก แล้วเธอก็พบว่าตัวเองยืนถือมีดเปื้อนเลือดโดยมีฆาตกรคนนั้นนอนจมกองเลือดอยู่ และเธอเองก็โทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจว่าเเป็นคนฆ่าเขาตาย
ตลอดเวลาของการสืบสวนเรื่องราวเหล่านี้ เธอจะสูญเสียความจำระยะสั้นไปอยู่ตลอดเวลา จำไม่ได้ถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น (และครั้งไหนๆ) จนน่าสงสัยว่าเธอฆ่าเขาจริงหรือ??
เงื่อนงำในหน้านิยาย
ลักษณะอย่างหนึ่งของนิยายหรือหนังแนวสืบสวนลึกลับ ก็มักจะมาพร้อมกับคำเฉลยที่ไม่ได้ตรงไปตรงมา เมื่อมีประสบการณ์การอ่าน (หรือการดู) บ่อยเข้า ในขณะที่อ่านเราก็มักจะคิดไปเรื่อยแหละว่าฆาตกรต้องเป็นคนนั้นคนนี้ที่ไม่คาดคิดมาก่อน ซับซ้อนซ่อนเงื่อน หักมุมแล้วหักมุมอีก ทุกอย่างล้วนเป็นเงื่อนงำให้เอามาคิด ฯลฯ
ทำให้นึกถึงเหล่านักสืบโซเชียล พอได้รับข่าวสารจากทีวี คนกลุ่มนี้ก็จะพยายามหามุมให้หักในชีวิตจริง จนอยากจะบอกว่า เฮ้ย นั่นมันเรื่องจริงนะ ไม่ใช่นิยาย
เอาล่ะไม่ว่าเราจะเดาตัวฆาตกรออกได้หรือไม่ก็ไม่สำคัญล่ะ แต่หนังสือมีการเล่าเรื่องชวนให้ติดตามค้นหา สนุกเชียวล่ะ
นอกจากปมประเด็นปัญหาเรื่องของฆาตกรรมแล้ว ก็ยังมีเรื่องราวชีวิตของตำรวจสายสืบหญิง ที่ก็มีปัญหาส่วนตัวเรื่องแม่ที่เป็นอัลไซเมอร์ให้ต้องดูแล
เรื่องของสมอง
ประเด็นเรื่องอัลไซเมอร์ก็มีอยู่ในหนังและนวนิยายหลายเล่มที่ฉันได้อ่านในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ไม่ว่าจะเป็นหนังเรื่อง Still Alice (2014) หนังสือ ความทรงจำของวันพรุ่งนี้ (หนังสืออมรินทร์) และ ฯลฯ จนฉันชักรู้สึกว่าราวกับจักรวาลพยายามจะบอกเงื่อนงำให้ฉันรับรู้ว่า "นอกจากสายตาแกจะเสียแล้ว สักวันหนึ่งแกจะเป็นอัลไซเมอร์ เพราะงั้นเรียนรู้มันไว้ซะ" เอ๊ะ ...หรือเปล่า?? 5555
ซึ่งคำว่าอัลไซเมอร์ที่ฉันรับรู้ นอกจากจะหมายถึงความจำเสื่อมถอยแล้ว ยังหมายถึงการทำงานของระบบต่างๆ ในร่างกายก็จะเสื่อมถอยตามไปด้วย อ่าาาาาา ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ หลานๆ พาน้า (อา) คนนี้ไปเก็บไว้ในสถานรับเลี้ยงแทนนะ ไม่ต้องมาดูแลเองหรอกนะ ...ถือเป็นคำสั่งเสียละกัน (อิอิ)
สำหรับเรื่องของการสูญเสียความทรงจำระยะสั้น ฉันเริ่มรับรู้มาตั้งแต่หนังเรื่อง Memento (2000) ตอนนั้นยังอายุไม่เท่าไร ดูรู้เรื่องอยู่ ถ้าเพิ่งได้ดูตอนอายุขนาดนี้อาจจะเกิดวงจรสมองช๊อตก็ได้นะ (5555)
หนังสือในแนวลึกลับอีกเรื่องหนึ่งมีชื่อว่า ก่อนนอนคืนนั้น หรือ Before I Go to Sleep และได้นำมาสร้างเป็นหนังในปี 2014
ไม่ใช่จะแนวลึกลับสืบสวนเท่านั้น ยังมีหนังในแนวรักโรแมนติกด้วยเช่นกันก็คือ 50 First Dates (2004)
เกี่ยวกับหนังสือ
แรงอาฆาตจากกระจกไร้เงา || อากิโยชิ ริคาโกะ เขียน || ฉวีวงศ์ อัศวเสนา แปล || แพรวสำนักพิมพ์
เมื่อนำปกหน้ามาต่อกันกับสันปกและปกหลัง ก็จะเห็นภาพที่สวยเชียวล่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น