แม้จะออกมาเป็นสูตรสำเร็จและดูงงๆ อยู่บ้างกับในเรื่องของกติกาการแข่งขัน ก็ยังดูสนุกได้ในระดับปานกลาง ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบมีบางอย่างประทับใจในเรื่อง
ตัวละครในทีม Scout ทีมฝ่ายดี หรือฝ่ายธรรมะ (เหมือนมวยปล้ำเลย) เป็นส่วนที่ฉันชอบล่ะ แต่ละคนดูเหมือนไร้สาระ ไม่มีเป้าหมายในการแข่งขันสูงล้ำ แค่ว่าขอให้ได้แข่งและรู้ดีว่ายังไงก็ไม่มีทางได้ชนะ และเมื่อไม่ชนะเข้าจริงๆ ก็ยังดีใจแทบเป็นแทบตายกับการเป็นที่ "สอง" ไม่ร้องไห้เสียใจ ถ้าให้เดาก็คงเป็นเพราะพวกเธอน่ะมีความสุขแล้วล่ะกับการได้แข่งสเก็ต
นักสเก็ตหลายคนอายุมาก บางคนมีลูก และสร้างสมดุลระหว่างชีวิตจริงกับชีวิตที่ชอบได้อย่างดี
อีกตอนหนึ่งที่ชอบมากในเรื่องก็คือตอนที่บลิซ (อัลเลน เพจ) เข้าไปสารภาพความจริงว่าเธอนั้นอายุแค่ 17 ปีและไม่มีสิทธิ์ลงแข่งเองโดยไม่มีผู้ปกครองอนุญาต แทนที่สมาชิกในทีมจะโมโหกับโกหกคำโตของบลิซ พวกเขากลับมองเห็นเป็นเรื่องธรรมดา และยังเฮฮาได้ต่อ แถมยังบอกว่ามาแข่งไม่ได้ก็มาเป็นตุ๊กตานำโชคแทนก็ได้ อย่างนี้ไม่น่ารักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
หนังกำกับโดยดรู แบรี่มัวร์ (ดูจากเครดิตท้ายเรื่องว่าเธอกำกับ แต่ในเว็บ IMDB กลับบอกว่าเป็นแค่โปรดิวเซอร์) โดยที่ในเรื่องเธอก็เล่นด้วยในบทที่ไม่เด่นมาก แทบจะกลืนไปกับฉากหลังเลยก็ว่าได้ อัลเลน เพจ ก็มาในมาดสาวซ่าแบบติ๋มๆ น่ารักดีเช่นเดิม
ส่งท้ายด้วยคำว่า Whip it คำแปลจริงๆ ว่าอะไรไม่รู้ แต่ในหนังนั้นหมายถึงการใช้แรงเหวี่ยงของคนหนึ่งส่งให้นักสเก็ตลอยละลิ่วไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ดังนั้นงานนี้ทีมไม่รักกันคงทำไม่ได้อย่างนี้หรอก
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น