รำพึงรำพัน

ฉันเลิกสนใจเรื่องอายุตัวเองตั้งแต่เมื่อไรจำไม่ได้ คงเป็นเพราะเริ่มความจำเสื่อม คงเป็นเพราะมีเรื่องเยอะแยะให้คิดให้ทำจนจำไม่ได้ คงเพราะนับอายุมานานจนเริ่มเบื่อ คงเพราะอะไรอีกหลายเหตุผล แต่เมื่อมานั่งๆ คิดดู ก็เห็นว่าอายุฉันก็เกือบเข้าสู่รอบที่ 4 แล้ว

เมื่อตอนเด็กๆ ก็คิดว่าอายุขนาดนี้แก่แล้วเน้อ ในความเป็นจริง ...นอกเหนือจากสังขารที่ทรุดโทรมอย่างต่อเนื่อง ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นเหมือนตอนเด็กๆ ยังคงไขว่คว้าค้นหาอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป ยังคงอยาก uninstall my life ยังคงสับสนงุงงงสงสัยในชีวิต ฉันยังคงไม่ได้รู้สึกว่าฉลาดหรือรอบรู้กว่าเมื่อเป็นเด็กแม้แต่น้อย

...ยังคงอารมณ์ร้อนเช่นเดิม

มีหลายวันที่ฉันหัวเราะ และมีอีกหลายวันที่ฉันร้องไห้ ส่วนวันที่เหลือผ่านไปอย่างเฉื่อยชา บ่อยครั้งที่เคยคิดว่าอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขชีวิตก่อนหน้านี้

...หลายอย่างผิดพลาดจนเกินจนลืมเลือน จำต้องอยู่กับมันไปจนวันสุดท้ายของชีวิต

ความคิดเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยๆ โดยเฉพาะในวันที่สะดุด ล้มลุกคลุกคลาน หรือถึงขั้นหน้าคะมำไปเต็มตัว



จริงๆ ชีวิตที่ผ่านมาของฉันก็ถือว่าอยู่ในระดับดี แม้จะมีความผิดพลาดอันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ แต่ด้วยความเป็นคนที่มองโลกในด้านมืด จึงทำให้มองชีวิตนี้เลวร้ายบัดซบจนไม่น่าเกิดมาให้เปลืองทรัพยากรของโลกนี้






ยังไงเราก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เย้...