ฉันเขียนบล็อคนี่ก็เพื่อฝึกการเขียนและฝึกการคิดเรื่องราวต่างๆ ให้ต่อเนื่อง เนื้อหาที่เขียนจึงเลือกเรื่องใกล้ตัว ก็ชีวิตฉันมีแค่นี้นิ อยู่แต่บ้านอ่านหนังสือกับดูหนัง (ดูแมวด้วยอีกอย่าง) ไม่ค่อยได้เที่ยวสักเท่าไร เน้นเล่าเรื่องราวแวดล้อม เรื่องราวจึงมักเกี่ยวกับตัวฉันเองมากกว่าจะเป็นเรื่องของรีวิวเนื้อหาในหนังสือหรือหนัง ถ้าใครอยากรู้เรื่องหนังคงผิดหวังล่ะนะ
หลายเรื่องที่เลือกมาเขียนก็เนื่องจากชอบ และมันมีบางอย่างที่ฝังในใจ จนต้องเล่า
นานๆ ครั้งก็จะมีเรื่องที่ใกล้เคียงกับตัวฉันเอง
เรื่อง Still Alice เป็นหนังที่เล่าเรื่องราวชีวิตของอลิส เริ่มตั้งแต่ช่วงชีวิตที่โรคอัลไซเมอร์เริ่มแสดงอาการ ไปจนถึงเป็นโรคนี้เต็มขั้น ชีวิตของเธอนั้นเป็นนักวิชาการที่เก่ง มีสามีเป็นหมอ และลูกชายที่กำลังเรียนหมอหรือเป็นหมออะไรสักอย่างนี่แหละ ลูกสาวอีกสองคน คนหนึ่งทำอะไรไม่แน่ชัด อีกคนกำลังพยายามเป็นนักแสดง
จากข้อมูลของหมอ (ในเรื่อง) บอกว่าปกติอาการนี้มักไม่เริ่มต้นในคนวัยนี้ (คือประมาณ 50-60 ปี) แต่อลิสเป็นอัลไซเมอร์จากกรรมพันธุ์ ที่หมอบอกว่า 100 เปอร์เซ็นต์ เลี่ยงไม่ได้ อาการทรุดหนักลงอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าพยายามฝึกสมองด้วยตัวเองขนาดไหนก็หยุดมันไม่ได้
ฉันเองก็เคยอ่านเรื่องของอัลไซเมอร์ในเว็บไซต์ เพราะสงสัยว่าไอ้อาการที่ฉันเป็นนี่มันคืออัลไซเมอร์หรือเปล่า ก็พบว่าอัลไซเมอร์นั้นรุนแรง ลักษณะอาการก็เหมือนในเรื่องนี่แหละ
พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ...สมองฉันก็เริ่มออกอาการหลงลืมอย่างเห็นได้ชัดหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น
- นึกชื่อเฉพาะหลายอย่างไม่ออก พยายามไปเหอะ นึกไม่ออก เช่น ดาวคะนอง กล่องพลาสติก
- บางครั้งตอนกำลังพูดเรียบเรียงประโยค ฉันก็เรียกชื่ออีกอย่างแทนอีกอย่าง เช่น กำลังจะบอกว่า "เขียนลงในสมุดแทนก็ได้นะ จะได้..." ก็กลายเป็น "เขียนลงในปากกาแทนก็ได้นะ จะได้..." เล่นเอางงกันทั้งคนพูดคนฟังไปเลย
- จู่ๆ ก็ลืมเรื่องที่กำลังนึกอยู่ไปซะงั้น แถมนึกให้ตายก็นึกไม่ออก จนผ่านไปมันจะกลับก็กลับมา บ่อยครั้งเป็นความกังวลบางอย่างก็ลืม เช่น ตอนกำลังขับรถได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ทำให้น่ากังวล ฉันจะกังวลอยู่ประมาณ 10 -20 วินาที แล้วหลังจากจดจ่อกับการขับรถไปสักพัก ความกังวลยังค้างเติ่งอยู่ในใจ แต่มันกังวลเรื่องอะไรล่ะเนี่ย อ๊ากกกกกก
- ตอนไปซื้อของ ก็ลืมว่าจะซื้ออะไรหรือทำธุระอะไรบ้าง พอจดใส่กระดาษ บางครั้งก็ลืมหยิบมา บางครั้งก็ลืมดู อีกหลายๆ ครั้งดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าในระหว่างซื้อของแล้วก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง
- เดินจะไปหยิบผ้าในเครื่องซักผ้ามาตาก เดินผ่านกระจุกขนแมวข้างโต๊ะ ก็เดินเบี่ยงขวาไปหยิบไม้กวาดมากวาดเสร็จก็ลืมตากผ้า เป็นต้น
- พิมพ์ข้อความสลับตัวอักษรกันมั่วไปหมด
- และอีกหลายๆๆๆๆๆๆ อย่างมากจนจำไม่หวาดไม่ไหว
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอาการสมองเสื่อมหรือฉันมีปัญหาในการจดจ่อสมาธิกับเรื่องตรงหน้า ดูจากอาการ(คิดเอาเองว่า)ไม่น่าจะเป็นอัลไซเมอร์ ส่วนจะเป็นอะไรนั้นติดตามกันต่อไป
ถ้าฉันจะเป็นอัลไซเมอร์จริงๆ ก็คงไม่กังวลเท่าไร เพราะมันเป็นเรื่องที่ป้องกันและรักษาไม่ได้ ดีอยู่ตรงที่ฉันไม่ใช่คนเก่งจนต้องมานั่งเสียดายความรู้เหมือนอลิสในเรื่อง
พูดกันตามตรง เหมือนหนังจะสื่อออกมาด้วยนะว่า อลิสตอนจบน่ะก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไร เธอเองก็มีความสุขกับความทรงจำเก่าๆ ในยามเด็ก มีแต่คนปกติที่มองดูคนเป็นอัลไซเมอร์เท่านั้นที่จะรู้สึกสมเพชและทุกข์ใจกับมัน
ก็ถึงตอนนั้นคนเป็นอัลไซเมอร์ก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้วล่ะ
หลายเรื่องที่เลือกมาเขียนก็เนื่องจากชอบ และมันมีบางอย่างที่ฝังในใจ จนต้องเล่า
นานๆ ครั้งก็จะมีเรื่องที่ใกล้เคียงกับตัวฉันเอง
เรื่อง Still Alice เป็นหนังที่เล่าเรื่องราวชีวิตของอลิส เริ่มตั้งแต่ช่วงชีวิตที่โรคอัลไซเมอร์เริ่มแสดงอาการ ไปจนถึงเป็นโรคนี้เต็มขั้น ชีวิตของเธอนั้นเป็นนักวิชาการที่เก่ง มีสามีเป็นหมอ และลูกชายที่กำลังเรียนหมอหรือเป็นหมออะไรสักอย่างนี่แหละ ลูกสาวอีกสองคน คนหนึ่งทำอะไรไม่แน่ชัด อีกคนกำลังพยายามเป็นนักแสดง
จากข้อมูลของหมอ (ในเรื่อง) บอกว่าปกติอาการนี้มักไม่เริ่มต้นในคนวัยนี้ (คือประมาณ 50-60 ปี) แต่อลิสเป็นอัลไซเมอร์จากกรรมพันธุ์ ที่หมอบอกว่า 100 เปอร์เซ็นต์ เลี่ยงไม่ได้ อาการทรุดหนักลงอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าพยายามฝึกสมองด้วยตัวเองขนาดไหนก็หยุดมันไม่ได้
ที่มา http://health.kapook.com/view20029.html
ฉันเองก็เคยอ่านเรื่องของอัลไซเมอร์ในเว็บไซต์ เพราะสงสัยว่าไอ้อาการที่ฉันเป็นนี่มันคืออัลไซเมอร์หรือเปล่า ก็พบว่าอัลไซเมอร์นั้นรุนแรง ลักษณะอาการก็เหมือนในเรื่องนี่แหละ
พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ...สมองฉันก็เริ่มออกอาการหลงลืมอย่างเห็นได้ชัดหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น
- นึกชื่อเฉพาะหลายอย่างไม่ออก พยายามไปเหอะ นึกไม่ออก เช่น ดาวคะนอง กล่องพลาสติก
- บางครั้งตอนกำลังพูดเรียบเรียงประโยค ฉันก็เรียกชื่ออีกอย่างแทนอีกอย่าง เช่น กำลังจะบอกว่า "เขียนลงในสมุดแทนก็ได้นะ จะได้..." ก็กลายเป็น "เขียนลงในปากกาแทนก็ได้นะ จะได้..." เล่นเอางงกันทั้งคนพูดคนฟังไปเลย
- จู่ๆ ก็ลืมเรื่องที่กำลังนึกอยู่ไปซะงั้น แถมนึกให้ตายก็นึกไม่ออก จนผ่านไปมันจะกลับก็กลับมา บ่อยครั้งเป็นความกังวลบางอย่างก็ลืม เช่น ตอนกำลังขับรถได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ทำให้น่ากังวล ฉันจะกังวลอยู่ประมาณ 10 -20 วินาที แล้วหลังจากจดจ่อกับการขับรถไปสักพัก ความกังวลยังค้างเติ่งอยู่ในใจ แต่มันกังวลเรื่องอะไรล่ะเนี่ย อ๊ากกกกกก
- ตอนไปซื้อของ ก็ลืมว่าจะซื้ออะไรหรือทำธุระอะไรบ้าง พอจดใส่กระดาษ บางครั้งก็ลืมหยิบมา บางครั้งก็ลืมดู อีกหลายๆ ครั้งดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าในระหว่างซื้อของแล้วก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง
- เดินจะไปหยิบผ้าในเครื่องซักผ้ามาตาก เดินผ่านกระจุกขนแมวข้างโต๊ะ ก็เดินเบี่ยงขวาไปหยิบไม้กวาดมากวาดเสร็จก็ลืมตากผ้า เป็นต้น
- พิมพ์ข้อความสลับตัวอักษรกันมั่วไปหมด
- และอีกหลายๆๆๆๆๆๆ อย่างมากจนจำไม่หวาดไม่ไหว
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอาการสมองเสื่อมหรือฉันมีปัญหาในการจดจ่อสมาธิกับเรื่องตรงหน้า ดูจากอาการ(คิดเอาเองว่า)ไม่น่าจะเป็นอัลไซเมอร์ ส่วนจะเป็นอะไรนั้นติดตามกันต่อไป
ถ้าฉันจะเป็นอัลไซเมอร์จริงๆ ก็คงไม่กังวลเท่าไร เพราะมันเป็นเรื่องที่ป้องกันและรักษาไม่ได้ ดีอยู่ตรงที่ฉันไม่ใช่คนเก่งจนต้องมานั่งเสียดายความรู้เหมือนอลิสในเรื่อง
พูดกันตามตรง เหมือนหนังจะสื่อออกมาด้วยนะว่า อลิสตอนจบน่ะก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไร เธอเองก็มีความสุขกับความทรงจำเก่าๆ ในยามเด็ก มีแต่คนปกติที่มองดูคนเป็นอัลไซเมอร์เท่านั้นที่จะรู้สึกสมเพชและทุกข์ใจกับมัน
ก็ถึงตอนนั้นคนเป็นอัลไซเมอร์ก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้วล่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น