...มนุษย์ย่อมมีมุมกลวงเปล่า ซึ่งอาจเป็นความเที่ยงแท้ของจิตใจภายในเสียก็ได้...
ข้อความข้างต้นยกมาจากหนังสือ "หลุมลับ" หน้า 191 เป็นข้อความที่โอกีมักใช้ในการบรรยายเรื่องแผนที่บาบิโลน
โอกี ในวัย 40 กว่า อาจารย์มหาวิทยาลัย ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ภรรยาที่นั่งมาด้วยเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนเขา หลังฟื้นจากโคม่า เขาก็ยังกลายเป็นคนพิการ เคลื่อนไหวแทบไม่ได้นอกจากกะพริบตา พูดไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
เนื่องจากไม่มีญาติพี่น้องคนอื่น จึงเหลือเพียงแม่ยายที่เข้ามาให้การดูแลเขา แม่ยายเองหลังจากลูกสาวเสียชีวิตก็ไม่เหลือใครในชีวิตเช่นกัน
ในบ้านของโอกี แม่ยายได้เข้ามาจัดการควบคุมทุกอย่าง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ไม่แน่นอน และที่สำคัญคือเธอได้ขุดหลุมใหญ่โตขึ้นในลานหน้าบ้าน สร้างความหวาดหวั่นให้กับโอกีเป็นอย่างมาก เธอขุดหลุมนั้นขึ้นเพื่ออะไร?
ขอกล่าวถึง หลุมลับ
ตลอดทั้งเรื่อง หลุมลับ เป็นการเล่าจากมุมมองของโอกี ถ้าสังเกตจะเห็นว่าในเรื่องจะมีชื่อของคนปรากฏเพียงคนเดียวนั่นคือ โอกี นอกนั้นเป็นการเรียกด้วยคำทั่วๆ ไป --ภรรยา แม่ยาย พ่อ พ่อตา เพื่อนร่วมงาน นักกายภาพบำบัด คนดูแล ฯลฯ-- เพื่อเน้นให้เห็นถึงชีวิตของโอกีที่ไม่เหลือสิ่งอื่นใดนอกจากความนึกคิดภายใน
ความคิดคำนึงของโอกีย้อนหลังไปตั้งแต่เขายังเด็กเมื่อแม่ของเขาฆ่าตัวตาย พ่อที่ไม่สนใจเขา การคบหากับภรรยา การพบปะกับพ่อแม่ของภรรยา และชีวิตในช่วงเวลาต่อมา
เรื่องราวไม่ได้น่ากลัวหรือตื่นเต้นเลยนะ แต่อ่านๆ ไปชักหลอนๆ รู้สึกถึงความหม่นหมองในชีวิตของโอกีที่มีชีวิตติดอยู่ในร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ได้ แถมยังเจอแม่ยายที่เหมือนเสียสติ ยิ่งรู้สึกหลอนประสาทเข้าไปอีก
โอกีศึกษาเรื่องเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ เขาชื่นชอบแผนที่โลกแห่งบาบิโลน ซึ่งถือว่าเก่าแก่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ในแผนที่นี้มีรูกลมอยู่ตรงกลาง โอกีหลงใหลในรูนั้นมากกว่าสิ่งอื่นใด
รูนั้นเป็นเสมือนความกลวงเปล่าในชีวิตมนุษย์ทุกคน เป็นหลุมลับในจิตใจที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นคืออะไร คนที่รับมือกับมันได้ก็จะอยู่ร่วมกับหลุมมืดอันกลวงเปล่านั้นได้ แต่ถ้าไม่ก็จะตกลงไปในความมืดนั้น
ชวนดูที่หน้าปก
ปกหลุมลับออกแบบมาสวยทีเดียว แสดงให้เห็นบ้านหลังหนึ่งที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ครึ้ม อันเป็นบ้านที่โอกีกับภรรยาซื้อมาเพื่อเริ่มต้นสร้างครอบครัว ในช่วงที่ชีวิตยังมีความหวังรออยู่ข้างหน้า แต่เมื่อเวลาผ่านไปชีวิตของทั้งคู่ก็เริ่มตกลงสู่ความมืดของหลุมที่มองไม่เห็น
พื้นที่ส่วนใหญ่ด้านล่างของปกหน้าคือส่วนของรากต้นไม้ ดูแล้วเหมือนลักษณะของภูเขาน้ำแข็ง ที่น้ำแข็งส่วนพ้นน้ำมีปริมาณเพียง 1 ใน 10 ของทั้งหมด ถ้ามองดีๆ คุณจะเห็นว่ารากไม้ก่อตัวเป็นรูปร่างของมนุษย์คนหนึ่งซึ่งเราไม่รู้ว่าเป็นใคร อาจเป็นโอกี หรือภรรยา หรือแม้แต่แม่ยาย
ถ้าได้ใช้มือสัมผัสกับปกก็จะรู้สึกว่ารูปร่างของมนุษย์มีการปั้มจมลงไปในหน้ากระดาษ ขับเน้นถึงสิ่งที่อยู่ใต้บ้านหลังนี้
เกี่ยวกับหนังสือ
หลุมลับ เป็นหนังสือแปลจากภาษาเกาหลี นักเขียนชื่อ พยอนฮเยยอง ในประวัติที่ท้ายเล่ม เกิดปี 1972 มีผลงานหลายเล่ม ได้รับรางวัลวรรณกรรมของเกาหลีหลายตัว ปัจจุบันเป็นอาจารย์ประจำภาควิชาสร้างสรรค์วรรณกรรม มหาวิทยาลัยมยองจี
แปลโดย ตรองสิริ ทองคำใส ที่มีผลงานแปลหลายเรื่อง
พิมพ์ภาษาไทยโดยสำนักพิมพ์ Bibli เดือนมีนาคม 2564
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น