วันก่อนสั่งซื้อที่ชงกาแฟแบบเวียดนามมาใช้ 1 อัน เพิ่มเติมจาก Moka pot กับ French Press เห็นภาพในเว็บแล้วดูน่าลองมิใช่น้อย พอเปิดกล่องออกมา อะจ๊ากกก... ทำไมมันเล็กอย่างนี้ล่ะท่าน ภาพในเว็บมันหลอกตานี่นา
เฮ้อ... อ่ะนะ ไหนๆ ก็หลวมตัวซื้อมาแล้ว ก็มาลองชงซะหน่อย ล้างถ้วยต้มตัวใหม่เสร็จก็หยิบที่บดกาแฟออกมาบดกาแฟด้วยความละเอียดมากตามที่เคยชงกับ moka pot แล้วกรอกใส่ถ้วยต้มแบบเวียดนาม (ขอเรียกว่า "น้องเวียดน้อย" ละกัน) พร้อมๆ กับต้มน้ำ
บดกาแฟเสร็จกรอกใส่น้องเวียดน้อย ใช้ช้อนกดๆ ให้แน่น แล้ววางแผ่นกรองไว้ด้านบน น้ำเดือดก็เหยาะน้ำลงไปนิดให้กาแฟชุ่มน้ำสักนิด แล้วเทน้ำร้อนลงใส่จนเต็มถ้วย
น้ำกาแฟใสๆ ไหลจ๊อกลงมาในทันใด สีของน้ำช่างอ่อนจาง ก็นะ เพิ่งสัมผัสกับผงกาแฟเพียงผิวเผินเอ๊ง ลองกินแล้วอยากจะแหวะ เสียดายกาแฟขึ้นมาทันใด เลยไปนึกเสียดาย 150 บาทค่าถ้วยน้องเวียดน้อยอีกตะหาก ทำใจว่าถ้าไม่ไหวคงไว้ใช้ชงชาแทนก็ได้
หลายวันผ่านไป วันนี้เกิดนึกอยากกาแฟแก้วที่สองของวัน ปกติฉันจะดื่มกาแฟวันละ 1 แก้ว มีไม่บ่อยนักที่เกินกว่านี้ พอนึกก็อยากลองชงกาแฟอีกครั้งกับน้องเวียดน้อย ครั้งนี้ปรับหัวบดกาแฟให้หยาบขึ้นเยอะเลย (ที่บดของฉันเป็นแบบมือหมุน ปรับความหยาบได้แบบกะกะเอา) ครั้งนี้ก็ทำเช่นเดิม ใส่ผงกาแฟในถ้วยชงแล้วใช้ช้อนกดให้ผงกาแฟราบเรียบ วางที่กรองกดให้แน่นอีกครั้ง
น้ำเดือดก็รินน้ำนิดหนึ่งให้ผงกาแฟซึมซับน้ำต้ม แล้วเทน้ำใส่จนเต็มแก้วเช่นเดิม คราวนี้น้ำกาแฟไม่ไหลออกมาทันที ต้องนั่งลุ้นอยู่นานกว่าหยดแรกจะซึมออกมา แล้วน้ำกาแฟสีเข้มก็ค่อยๆ หยดลงมาหนาเม็ดขึ้น แต่ก็ยังช้าๆ
น้ำหมดจากถ้วยชงก็เป็นอันเสร็จสิ้น จึงปรุงน้ำตาลนม จิบแรกรู้สึกถึงความเข้มข้นที่ระเบิดพลุ่งเต็มปาก อ๊ากกก ต้องเติมนมอีกสองรอบกว่าจะจางความเข้มลงได้บ้าง เริ่มกลับมารู้สึกคุ้มค่ากับราคาแล้วล่ะ
ช่วงบ่ายรู้สึกเหมือนหัวใจมันจะเต้นผิดจังหวะไปบ้าง สมองเหมือนจะกระโดดหลุดจากเบ้าตามาหน่อยๆ เข้มจริงๆ ขอบอก ครั้งหน้าต้องลดปริมาณกาแฟลงล่ะ ไม่งั้นตายแน่ฉัน
ตอนคว่ำถ้วยชงกาแฟ เหมือนหน้าคนใส่หมวกเลยนิ แต่ไอ้ปุ่มจับถ้วยกันร้อนสีดำนั่นทำให้หน้าเหมือนสัตว์ประหลาดของแฟรงค์เกนสไตน์เลย
เฮ้อ... อ่ะนะ ไหนๆ ก็หลวมตัวซื้อมาแล้ว ก็มาลองชงซะหน่อย ล้างถ้วยต้มตัวใหม่เสร็จก็หยิบที่บดกาแฟออกมาบดกาแฟด้วยความละเอียดมากตามที่เคยชงกับ moka pot แล้วกรอกใส่ถ้วยต้มแบบเวียดนาม (ขอเรียกว่า "น้องเวียดน้อย" ละกัน) พร้อมๆ กับต้มน้ำ
บดกาแฟเสร็จกรอกใส่น้องเวียดน้อย ใช้ช้อนกดๆ ให้แน่น แล้ววางแผ่นกรองไว้ด้านบน น้ำเดือดก็เหยาะน้ำลงไปนิดให้กาแฟชุ่มน้ำสักนิด แล้วเทน้ำร้อนลงใส่จนเต็มถ้วย
น้ำกาแฟใสๆ ไหลจ๊อกลงมาในทันใด สีของน้ำช่างอ่อนจาง ก็นะ เพิ่งสัมผัสกับผงกาแฟเพียงผิวเผินเอ๊ง ลองกินแล้วอยากจะแหวะ เสียดายกาแฟขึ้นมาทันใด เลยไปนึกเสียดาย 150 บาทค่าถ้วยน้องเวียดน้อยอีกตะหาก ทำใจว่าถ้าไม่ไหวคงไว้ใช้ชงชาแทนก็ได้
หลายวันผ่านไป วันนี้เกิดนึกอยากกาแฟแก้วที่สองของวัน ปกติฉันจะดื่มกาแฟวันละ 1 แก้ว มีไม่บ่อยนักที่เกินกว่านี้ พอนึกก็อยากลองชงกาแฟอีกครั้งกับน้องเวียดน้อย ครั้งนี้ปรับหัวบดกาแฟให้หยาบขึ้นเยอะเลย (ที่บดของฉันเป็นแบบมือหมุน ปรับความหยาบได้แบบกะกะเอา) ครั้งนี้ก็ทำเช่นเดิม ใส่ผงกาแฟในถ้วยชงแล้วใช้ช้อนกดให้ผงกาแฟราบเรียบ วางที่กรองกดให้แน่นอีกครั้ง
น้ำเดือดก็รินน้ำนิดหนึ่งให้ผงกาแฟซึมซับน้ำต้ม แล้วเทน้ำใส่จนเต็มแก้วเช่นเดิม คราวนี้น้ำกาแฟไม่ไหลออกมาทันที ต้องนั่งลุ้นอยู่นานกว่าหยดแรกจะซึมออกมา แล้วน้ำกาแฟสีเข้มก็ค่อยๆ หยดลงมาหนาเม็ดขึ้น แต่ก็ยังช้าๆ
น้ำหมดจากถ้วยชงก็เป็นอันเสร็จสิ้น จึงปรุงน้ำตาลนม จิบแรกรู้สึกถึงความเข้มข้นที่ระเบิดพลุ่งเต็มปาก อ๊ากกก ต้องเติมนมอีกสองรอบกว่าจะจางความเข้มลงได้บ้าง เริ่มกลับมารู้สึกคุ้มค่ากับราคาแล้วล่ะ
ช่วงบ่ายรู้สึกเหมือนหัวใจมันจะเต้นผิดจังหวะไปบ้าง สมองเหมือนจะกระโดดหลุดจากเบ้าตามาหน่อยๆ เข้มจริงๆ ขอบอก ครั้งหน้าต้องลดปริมาณกาแฟลงล่ะ ไม่งั้นตายแน่ฉัน
ตอนคว่ำถ้วยชงกาแฟ เหมือนหน้าคนใส่หมวกเลยนิ แต่ไอ้ปุ่มจับถ้วยกันร้อนสีดำนั่นทำให้หน้าเหมือนสัตว์ประหลาดของแฟรงค์เกนสไตน์เลย