ช่วงระยะเวลาก่อนที่จะพาเจ้าชูไปทำหมันนั้น เจ้าเหมียวก็ไล่ตีกับเจ้าชูไม่เว้นแต่ละวัน เจ้าชูมันเป็นแมวสายพันธุ์พิเศษ เป็นแมวปนลิงที่ซนได้อย่างเหลือเชื่อ
ฉันเคยเอาเศษไม้ลากเล่นกับเจ้าชู มันวิ่งไล่อย่างเมามันจนคึกได้ที่ก็วิ่งจู๊ดไปขึ้นต้นมะยม ฝ่ายเจ้าเหมียวที่เฝ้ารอท่าอยู่เห็นอย่างนั้นก็นึกว่าฉันใช้ไม้ไล่ตีเจ้าชู เจ้าเหมียวเลยวิ่งไล่ไปตบเจ้าชูถึงบนต้นมะยมแบบไม่เลิกรา ฝ่ายเจ้าชูก็ไม่กล้าลงถ้าเจ้าเหมียวยังอยู่ จนฉันต้องปีนไปเอานังคุณนายเหมียวลงมาด้วยตัวเอง
บางครั้งคุณนายเหมียวอารมณ์ไม่ดี เห็นเจ้าชูเดินมาก็ไปขู่เขาซะงั้น เหมือนพวกเด็กนักเลง เอ๊ย...เด็กนักเรียนช่างกล มองหน้ากันไม่ได้
ครั้งหนึ่งเจ้าทิ้งเดินผ่านเข้ากลางสนามรบ ฝั่งหนึ่งเป็นพี่เหมียว ฝั่งหนึ่งเป็นพี่ชู จู่ๆ เจ้าเหมียวก็เกิดหงุดหงิดร้องขู่เจ้าชูเสียงดัง เจ้าทิ้งที่กำลังก้าวขาถึงกับเดินต่อไม่ออก ขายกค้างกลางอากาศ ยืนตัวแข็งทื่อไปไหนไม่เป็นกันเลย ร้อนถึงหม่ามี้ (ฉันเอง) ต้องไปช่วยอุ้มเจ้าทิ้งออกจากบรรยากาศอันร้อนระอุนั้น
แต่ก็ใช่ว่าเจ้าชูจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้เจ้าเหมียวตลอดไปหรอก
มีครั้งหนึ่งเจ้าเหมียวกระโดดไปดมเจ้าชูที่นอนสบายอยู่บนโต๊ะรีดผ้า แล้วก็ส่งเสียงขู่แฟ่ เจ้าชูก็เลยตบปั๊บที่หัวเสียงดัง คราวนี้เป็นเจ้าเหมียวที่กระโดดหนีลงมานั่งจ๋องไปเลย
หลังจากที่เจ้าชูทำหมันไปเรียบร้อย บรรยากาศก็ดีขึ้นเป็นลำดับ เจ้าเหมียวก็เริ่มจะเข้าหา ไปชวนเขาเล่นมั่ง ไปเลียให้เขามั่ง แต่ด้วยความหลังที่ยังฝังใจเจ้าชู ทำให้มันออกอาการกล้าๆ กลัวๆ พี่เหมียว
บางทีเล่นๆ ไปเจ้ชูก็เกิดสติแตกกลัวจนเลิกเล่น บางทีเล่นๆ อยู่ก็ตบกลับเจ้าเหมียว หรือเล่นแรงจนสร้างความหงุดหงิดให้เจ้าเหมียว พัฒนากลายเป็นตบกันในฉับพลันทันที
การเล่นกันแล้วพัฒนากลายเป็นตบตีกัน บางครั้งก็เลยเถิดเป็นการวิ่งหนีขึ้นต้นไม้น่ะเกิดขึ้นบ่อย เจ้าเหมียวตามตบ เจ้าชูตบกลับเพื่อป้องกันตัว แล้วภาระก็มาตกหนักที่ฉันน่ะสิ ต้องตามไปเก็บเจ้าเหมียวลงมาจากต้นไม้ ส่วน
เจ้าชูพอเห็นปลอดภัยมันก็จะลงมาเอง
บางครั้งต้นเหตุที่ทำให้ตีกันก็มาจากแย่งของเล่นตัวน้อยอย่างพวกจิ้งจกหรือกิ้งก่ากันก็มี ของแบบนี้มันยอมกันไม่ได้หรอก เรื่องแย่งของเล่นมีชีวิตนี่เป็นมาตั้งแต่รุ่นเจ้าทิ้งมาใหม่ๆ
แม้ว่าน้องบุญทิ้งจะยอมพี่เหมียวในทุกเรื่อง แต่กับกิ้งก่าตัวที่มันไปคาบมา มันยอมให้พี่เหมียวไม่ได้เด็ดขาด ถึงขนาดนอนทับกิ้งก่าไว้แล้วร้องขู่พี่เหมียว ฝ่ายพี่เหมียวไม่รู้จะทำไงก็ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
ไม่ใช่แค่กิ้งก่าที่บุญทิ้งหามาเองนะ แม้แต่กิ้งก่าที่พี่เหมียวหามาได้ เจ้าทิ้งก็ไปแย่งมาเป็นของตัวเองหน้าตาเฉย
พอพี่เหมียวเริ่มเล่นกับเจ้าชู น้องทิ้งที่แต่ก่อนเคยเล่นได้ทั้งกับพี่เหมียวและพี่ชู ก็กลับกลายเป็นเหมือนน้องเล็กที่ถูกทอดทิ้ง ระยะหลังๆ มันเริ่มปลีกวิเวกไปอยู่ตัวเดียวบ่อยๆ จนหันกลับมาชวนคนไปเล่นกับมันแทน
ป๋ามักเป็นคนที่เจ้าทิ้งชวนเล่น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันชวนป๋าแล้วป๋ายอมเล่นด้วย
มันจะเดินตามเป็นลูกหมา (หน้าแมว) หรือไม่ก็นั่งอ้อนจ้องหน้าป๋า จนป๋าเอาเชือกลากไปกับพื้นให้มันวิ่งเล่น ว่างๆ มันก็เดินขึ้นไปนั่งบนเข่าป๋า นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขระหว่างที่ป๋าลูบขนให้มัน บางครั้งเจ้าทิ้งชอบไปนอนตรงหน้าป๋าแล้วก็เลียทำความสะอาดขนกันซะยกใหญ่ คงเป็นเพราะป๋าชอบบอกว่ามันน่ะสกปรก มันเลยเอาใจป๋าสุดฤทธิ์ด้วยการแต่งตัวเสริมสวยกันจริงๆ จังๆ
ท่าทางมันรักป๋าเอามากๆ จนฉันละหมั่นไส้จริงจริ๊งเลย
แม้จะยังตบตีกันอยู่บ้าง แต่หลังๆ เราก็มักเห็น 3 พี่น้องนอนซุกอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ก็คงเหมือนคนนั่นแหละ พี่น้องอยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกัน พอห่างกันก็คิดถึงกัน
วันหนึ่งเจ้าบุญชูตามหาเจ้าเหมียวกับเจ้าทิ้งไม่เจอ มันก็เที่ยวไปร้องหาหง่าวๆ ทั่วบ้าน ไม่กินไม่นอน จนฉันต้องไปช่วยมันตามหาพี่เหมียวกับน้องทิ้งกลับบ้านนั่นแหละ มันถึงเลิกร้อง
