ช่วงนี้กลับมาเล่นเกมบนเน็ตอีกรอบ หลังจากเลิกไปซะดื้อๆ ในครั้งก่อน ครั้งนี้กลับมาเล่นก็เนื่องจากความเบื่อ มันเป็นเกมบน Facebook ที่เหมือนเด็กเล่นขายของ
โดยส่วนตัวชอบเกมพวกขายอาหารในร้าน หน้าที่ของเราก็คือเปิดร้าน จัดวางเฟอร์นิเจอร์ ทำอาหารออกมาขาย จ้างลูกจ้างมาทำงาน เสร็จแล้วก็นั่งรอให้อาหารเสร็จเพื่อยกมาเสริฟ แล้วก็นั่งดูลูกค้าเดินเข้าออกร้านกันขวักไขว่
จากนั้นก็นำเงินที่ได้เพิ่มพูนมาทำอาหารเพิ่มเพื่อขายในร้าน แล้วก็ตกแต่งร้าน ทั้งซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้ามาเพิ่มเติม และถ้ามีเงินเหลือก็ตกแต่งร้านให้สวยสดงดงาม
แล้วก็มานั่งดูลูกค้าเดินไปเดินมา แล้วก็ทำอาหาร แล้วก็... วนกันไปเรื่อยๆ เป้าหมายก็เพื่อเพิ่ม Level ซึ่งก็จะส่งผลให้มีอาหารให้เลือกทำมากขึ้น
ปัญหาที่มักพบในเกมพวกนี้ก็คือเราต้องเข้ามาจัดการเสริฟอาหารให้ทันเวลาหลังจากมันปรุงสุก มิฉะนั้นมันก็จะเน่าหรือไหม้คาเตา มันก็ส่งผลให้พวกบ้าเกมต้องจัดตารางเวลาการเข้ามาเล่นเกมให้ตรงกับเวลาอาหาร เหมือนกับปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตกันไปเลยก็เพื่อเกม
เช่น ถ้ารู้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปนอกบ้านทั้งวันและไม่มีเวลามาเสริฟอาหาร คุณก็ต้องทำอาหารที่ใช้เวลาปรุงนานๆ สัก 1 วัน เป็นต้น
ฟังแล้วเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย เพื่ออะไรล่ะ ฉันเองก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน
พอมานั่งวิเคราะห์พบว่าส่วนใหญ่ที่เล่นเกมก็เพื่อแก้เบื่อยามที่ไม่รู้จะทำอะไร ทั้งๆ ที่เกมมันก็ไม่มีอะไรซับซ้อนให้ต้องบู๊หรือเคลื่อนไหวอะไรมากมาย แต่มันเหมาะกับนิสัยฉันล่ะมั้งที่ชอบนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย มันเหมือนกับเวลาคุณให้อาหารปลาในตู้ จากนั้นก็นั่งมองให้มันว่ายไปว่ายมาอยู่ในตู้กระจกสี่เหลี่ยม
ว่ายไป ว่ายมา ว่ายไป ว่ายมา
ด้วยนิสัยขี้เบื่อเช่นกัน ตอนนี้ก็เริ่มจะเบื่ออีกแล้วล่ะ เบื่อเกม คงจะถึงเวลาทิ้งมันไปอย่างไม่อาลัยอีกรอบ แล้วค่อยมาพบกันใหม่ยามเบื่อ อย่างน้อยเกมพวกนี้ก็ดีกว่าปลาตู้อยู่หน่อยนึงล่ะตรงที่เราทิ้งมันไปได้เฉยๆ โดยไม่ทำให้ปลาต้องตาย