หมวกขอทาน

เมื่อเช้าปั่นจักรยานไปซื้อของกิน (ข้าวเหนียวหมู) ในตลาดแถวบ้าน ห่างออกไปประมาณ 3 กิโลเมตร ก็เพราะว่าออกแต่เช้า แดดยังไม่ออก เลยเอาหมวกใบเก่งเหน็บไว้กับสายเบรคหน้ารถ เอาไว้เผื่อขากลับแล้วแดดออกจะได้มีหมวกไว้กันแดด แล้วก็ออกปั่นอย่างเพลิดเพลิน พลางคอยหวาดเสียวกับเหล่ารถยนต์ที่เหยียบกันมิดคันเร่ง ถนนในซอยก็เล็กแค่นี้จะเร็วกันไปถึงไหนน้อ

มารู้สึกอีกทีก็อีกนิดถึงร้านข้าวเหนียวแล้ว เหลือบไปเห็นว่าหมวกไม่อยู่แล้ว ตกใจมาก เกือบจะหันหัวรถกลับไปหาหมวกทันที แต่อีกนิดก็เกือบถึง เลยแวะซื้อก่อนแล้วเร่งรีบปั่นย้อนกลับทางเดิมเพื่อค้นหาหมวกใบสีเขียว

หมวกใบนี้ซื้อมาด้วยราคาแค่ 50 บาทจากกองหมวกมือสองในตลาดนัดเมื่อหลายปีมาแล้ว จากนั้นฉันก็ใช้หมวกใบนี้มาตลอด เพื่อกันแดดเสียเป็นส่วนใหญ่ ก็เพราะรูปทรงที่คลุมปิดใบหน้าได้เป็นอย่างดี กับใส่กันลมตีเส้นผมให้พันกันตอนซ้อนมอร์ไซค์ได้ดีอีกด้วย

แต่แม่ฉันสิกลับไม่ค่อยชอบ เคยใส่ตอนแวะไปเยี่ยมแม่ที่บ้านพี่สาว แม่บอกว่าใส่แล้วเหมือนขอทาน ฮ่า ฮ่า ดีสิ จะได้ไม่มีใครมาปล้น (เงิน 500 บาทในกระเป๋า นั่นคือเท่าที่มี ;-) แฟนก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบในตอนแรกแต่หลังผ่านมาหลายปี ก็คงทำใจให้ชินได้แล้วล่ะ

ถึงจะราคา 50 บาท แต่ถ้าเทียบแล้ว เงินหาย 50 บาทยังไม่เสียดายเท่ากับหมวกใบนี้ ต่อให้มีเงินอีก 50 บาทก็หาซื้อมันกลับมาไม่ได้แล้วนี่นา

ปั้นย้อนกลับข้ามสะพานไม้แคบๆ มาได้หน่อยเดียวก็มองเห็นสิ่งของกองอยู่ริมถนน ต้องใช่หมวกฉันแน่ ว่าแล้วก็บ่ายหน้าจักรยานมุ่งไปทางนั้น ใช่จริงๆ น่ะแหละ ดีใจมาก จอดจักรยานแล้วก้มลงเก็บหมวกขอทานที่วางอยู่ข้างๆ ต้นหญ้าริมถนน มีดอกหญ้าเจ้าชู้ติดอยู่นิดหน่อย

คนขายไก่ย่างที่ห่างไปนิดคงคิดว่าฉันเก็บของหล่น (ของคนอื่น) ได้ล่ะมั้ง แล้วก็หันกลับไปสนใจกับการย่างไก่ต่อ

กลับบ้านด้วยความดีใจที่ของสำคัญไม่หาย