(หมายเหตุ :ในรูปนี่เป็นฉบับภาษาอังกฤษ แต่ที่อ่านเป็นฉบับภาษาไทยของมติชน)
เริ่มต้นเรื่องก็เหมือนเรื่องปกติธรรมดาทั่วไปของชายหนุ่มนามโทรุ โอกาดะที่สมัครใจออกมาว่างงาน สลับบทบาทกับภรรยา โดยเขาทำงานบ้าน แล้วให้ภรรยาเป็นผู้ทำงานหาเงิน ต่อมาคูมิโกะผู้เป็นภรรยาได้หนีออกจากบ้าน ทิ้งให้เขาอยู่กับความสับสนและสงสัย
เมื่อเรื่องราวดำเนินไป โลกของคนปกติก็ผสมปนเปกับโลกแห่งความเหนือจริง ตัวละครหลากหลายเริ่มปรากฏตัวขึ้นมาแสดงบทบาทในรูปของเรื่องเล่าที่ผ่านกาลเวลาและหลากเนื้อหา
เมื่ออ่านมาเลยครึ่งเล่ม ก็พบว่าในหัวฉันเต็มไปด้วยเรื่องราวของคนอื่นที่แทรกเข้ามาในระหว่างการตามหาภรรยาของโทรุ ทำเอาฉันออกอาการมึนงงและเริ่มจะเหนื่อยกับการติดตามอ่านให้จบ
เมื่อถึงท้ายๆ เรื่องฉันก็เริ่มเร่งความเร็วในการอ่าน ไม่ค่อยจะซึมซับอะไรอีกแล้วจากเรื่องเล่าที่ทยอยกันผุดโผล่ขึ้นมาระหว่างกลาง หลายเรื่องฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องราวหลักของหนังสือ เริ่มรู้สึกว่าหลายเรื่องไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเนื้อหาของเล่ม แต่เป็นเหมือนฉากตัดสลับไปเรื่องอื่นชั่วคราว
หรือว่ามันเป็นเหมือนชีวิตจริงที่เรามองออกไปนอกหน้าต่างบ้าน แต่ละคนที่เดินสวนกันผ่านไปมาต่างก็มีโลกที่แยกต่างหากเป็นของตนเอง ทุกคนไม่เกี่ยวข้องกันยกเว้นเพียงอย่างเดียวนั่นคือทุกคนรู้จักโทรุ โอกาดะ หรือ "ผม" ในเรื่อง
ตัวละครแต่ละตัวล้วนมีความแปลกพิลึกของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นพี่ชายของภรรยา-โนโบรุ วาทายะ, พี่น้องสองสาว- มอลต้ากับครีต้า คะโน, ทหารจากยุคสงคราม -ผู้หมวดมิยามะและคุณฮนดะ, แม่ลูก- ลูกจันทร์และอบเชย อาคาซากะ และเพื่อนบ้านต่างวัย- เมย์ คาซาฮาระ และแมวที่หลงหายจากบ้านไปราวหนึ่งปี
"นกไขลาน" ที่ไม่ปรากฏตัวให้ใครเห็นในเรื่อง มีแต่เสียงที่ร้องเหมือนไขลาน มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ได้ยิน เป็นเหมือนสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่เชื่อมโยงตัวละครเหล่านี้เข้าด้วยกัน อาจเป็นการไขลานในชะตาชีวิตมนุษย์?
สมองของฉันคงประมวลผลไม่ทัน และความอ่อนด้อยในด้านวรรณกรรม จึงทำให้ฉันเริ่มเนือยเฉื่อยและข้นหนืดไปกับเรื่องราวในตอนใกล้จบ และแรงผลักดันเดียวที่ทำให้ฉันอ่านจนจบก็คือเผื่อว่าตอนจบอาจมีเฉลยปริศนาทั้งหมด ว่าทุกคนมาโยงใยกันอย่างไร... เท่านั้นเอง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น