ระยะหลังฉันเริ่มคิดถึงการเปลี่ยนบรรยากาศไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศสักหนึ่งปี หรือถ้าจะให้พูดกันจริงก็คือย้ายบ้านทุกปี ไปที่ไหนก็ได้ ซึ่งถ้าจะให้ดีที่สุดคือไปต่างประเทศแถบยุโรป อเมริกาเหนือ ออสเตรเลีย เอาประเภทที่มีความแตกต่างจากเราให้สุดขั้วไปเลย ไปเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ไปเจอคนแปลกหน้าแปลกวัฒนธรรม มันคงกระตุ้นให้ฉันหายจากอาการขี้เบื่อนี่ได้มั่งล่ะน้า
ปีเตอร์ เมย์ล (Peter Mayle บอกตรงๆ ว่าอ่านนามสกุลไม่ออก ไม่รู้ว่าตัวหลังนี่ออกเสียงยังไง) นักเขียนชาวอังกฤษที่ย้ายบ้านไปอยู่ในโปรวองซ์ ชนบทของฝรั่งเศส ความแตกต่างทางวัฒนธรรมที่เขาพบทำให้เขาเขียนหนังสือเรื่อง "หนึ่งปีแสนสุขในโปรวองซ์" ออกมาได้อย่างฮา
A Year In Provence ไม่ใช่หนังสือนำเที่ยว ไม่ได้พูดถึงว่าไปโปรวองซ์แล้วควรไปเที่ยวที่ไหน ไปยังไง เมื่อไร ตรงไหนมีประวัติความเป็นมาอย่างไร ไม่ได้ชวนไปเที่ยว
เขาเล่าถึงโปรวองซ์จากมุมมองของเขา ที่มองเห็นความแตกต่างหลายเรื่องจากประเทศบ้านเกิด ทั้งผู้คน นิสัยใจคอ สภาพสังคมที่ทำให้เขาต้องปรับตัวปรับใจอย่างใหญ่โต และกลายเป็นชาวโปรวองซ์ไปบ้างแล้ว
วิธีที่เขาเล่าถึงผู้คน อ่านแล้วเห็นภาพ บางทีก็ประชดเสียดสีอย่างชัดเจน บางอย่างก็ใส่ความขบขันเข้าไปในเรื่องเล่า
ที่ชอบที่สุดคือเพื่อนบ้านของเขาคนหนึ่งชื่อ มาสโซ เท่าที่อ่านดูจะไม่น่าใช่เพื่อนบ้านในอุดมคติ ก็เขาน่ะทั้งละโมบ ทั้งใจแคบ และติดจะโหดร้ายอยู่นิดๆ แต่ผู้เขียนก็เขียนออกมาจนทำให้เรารักชายคนนั้นไปเลยทีเดียว (เขาเองก็รักเหมือนกัน)
ชีวิตในบ้านชนบทดูก็ไม่น่าจะรื่นรมย์สักเท่าไร โดยเฉพาะการซ่อมแซมบ้านที่ทำกันทั้งปีก็ไม่เสร็จซะที พวกช่างทำค้างไว้ก็ทิ้งงานไปรับงานที่อื่นที่เงินดีกว่า เขาก็ต้องอาศัยอยู่ในบ้านที่โปร่งโล่ง (เพราะทุบผนังออกแล้วแต่ยังไม่ได้ก่อ) เศษสิ่งของที่อยู่ระหว่างปรับปรุง และที่สำคัญฤดูหนาวที่โหดร้ายกำลังจะมาถึง กระนั้นเขาก็เล่าออกมาออกแนวขำขันไปซะ ถ้าฉันเจออย่างนี้สงสัยจะเสียสติซะก่อนล่ะ
สำหรับฉันถ้าต้องไปอยู่ในชนบทแบบนั้นคงอยู่ไม่ได้ เป็นคนเมืองตั้งแต่เด็กจนแก่ ขอไปใช้ชีวิตในเมืองก็แล้วกัน เอาแบบที่มีร้านกาแฟหอมๆ มีร้านขายหนังสือขายเครื่องเขียน มีอินเทอร์เน็ตใช้ และที่สำคัญขอมีเงินไว้ซื้อของเหล่านี้ด้วยเถอะ สาธุ (ฮา)
ปีเตอร์ เมย์ล เกิดในปี 1939 ปัจจุบันอายุ 73 ปี เขาเขียนหนังสือหลายเล่ม ฉันเคยอ่านเล่มอื่นที่แปลเป็นไทยอยู่บ้าง กลับไม่ค่อยชอบสักเท่าไร หนังสือของเขาทำเป็นหนังอยู่เรื่องหนึ่งคือ A Good Year ได้หนุ่มรัสเซล โครว์นำแสดง เคยดูอยู่เหมือนกัน (ดูบางส่วนไม่ต่อเนื่อง) ไม่ถือว่าประทับใจหรือไม่เกลียด กลับไปชอบเพลงประกอบซะนี่ เพลงชื่อ How Can I Be Sure of You โดย Harry Nilsson
จากหนังสือเล่มเดียว โยงไปจบที่เพลง ยังไงกันเนี่ย
สนใจฟังเพลงไปฟังได้ที่นี่นะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=zAMulWQGsWQ
ปีเตอร์ เมย์ล (Peter Mayle บอกตรงๆ ว่าอ่านนามสกุลไม่ออก ไม่รู้ว่าตัวหลังนี่ออกเสียงยังไง) นักเขียนชาวอังกฤษที่ย้ายบ้านไปอยู่ในโปรวองซ์ ชนบทของฝรั่งเศส ความแตกต่างทางวัฒนธรรมที่เขาพบทำให้เขาเขียนหนังสือเรื่อง "หนึ่งปีแสนสุขในโปรวองซ์" ออกมาได้อย่างฮา
A Year In Provence ไม่ใช่หนังสือนำเที่ยว ไม่ได้พูดถึงว่าไปโปรวองซ์แล้วควรไปเที่ยวที่ไหน ไปยังไง เมื่อไร ตรงไหนมีประวัติความเป็นมาอย่างไร ไม่ได้ชวนไปเที่ยว
เขาเล่าถึงโปรวองซ์จากมุมมองของเขา ที่มองเห็นความแตกต่างหลายเรื่องจากประเทศบ้านเกิด ทั้งผู้คน นิสัยใจคอ สภาพสังคมที่ทำให้เขาต้องปรับตัวปรับใจอย่างใหญ่โต และกลายเป็นชาวโปรวองซ์ไปบ้างแล้ว
วิธีที่เขาเล่าถึงผู้คน อ่านแล้วเห็นภาพ บางทีก็ประชดเสียดสีอย่างชัดเจน บางอย่างก็ใส่ความขบขันเข้าไปในเรื่องเล่า
ที่ชอบที่สุดคือเพื่อนบ้านของเขาคนหนึ่งชื่อ มาสโซ เท่าที่อ่านดูจะไม่น่าใช่เพื่อนบ้านในอุดมคติ ก็เขาน่ะทั้งละโมบ ทั้งใจแคบ และติดจะโหดร้ายอยู่นิดๆ แต่ผู้เขียนก็เขียนออกมาจนทำให้เรารักชายคนนั้นไปเลยทีเดียว (เขาเองก็รักเหมือนกัน)
ชีวิตในบ้านชนบทดูก็ไม่น่าจะรื่นรมย์สักเท่าไร โดยเฉพาะการซ่อมแซมบ้านที่ทำกันทั้งปีก็ไม่เสร็จซะที พวกช่างทำค้างไว้ก็ทิ้งงานไปรับงานที่อื่นที่เงินดีกว่า เขาก็ต้องอาศัยอยู่ในบ้านที่โปร่งโล่ง (เพราะทุบผนังออกแล้วแต่ยังไม่ได้ก่อ) เศษสิ่งของที่อยู่ระหว่างปรับปรุง และที่สำคัญฤดูหนาวที่โหดร้ายกำลังจะมาถึง กระนั้นเขาก็เล่าออกมาออกแนวขำขันไปซะ ถ้าฉันเจออย่างนี้สงสัยจะเสียสติซะก่อนล่ะ
สำหรับฉันถ้าต้องไปอยู่ในชนบทแบบนั้นคงอยู่ไม่ได้ เป็นคนเมืองตั้งแต่เด็กจนแก่ ขอไปใช้ชีวิตในเมืองก็แล้วกัน เอาแบบที่มีร้านกาแฟหอมๆ มีร้านขายหนังสือขายเครื่องเขียน มีอินเทอร์เน็ตใช้ และที่สำคัญขอมีเงินไว้ซื้อของเหล่านี้ด้วยเถอะ สาธุ (ฮา)
ปีเตอร์ เมย์ล เกิดในปี 1939 ปัจจุบันอายุ 73 ปี เขาเขียนหนังสือหลายเล่ม ฉันเคยอ่านเล่มอื่นที่แปลเป็นไทยอยู่บ้าง กลับไม่ค่อยชอบสักเท่าไร หนังสือของเขาทำเป็นหนังอยู่เรื่องหนึ่งคือ A Good Year ได้หนุ่มรัสเซล โครว์นำแสดง เคยดูอยู่เหมือนกัน (ดูบางส่วนไม่ต่อเนื่อง) ไม่ถือว่าประทับใจหรือไม่เกลียด กลับไปชอบเพลงประกอบซะนี่ เพลงชื่อ How Can I Be Sure of You โดย Harry Nilsson
จากหนังสือเล่มเดียว โยงไปจบที่เพลง ยังไงกันเนี่ย
สนใจฟังเพลงไปฟังได้ที่นี่นะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=zAMulWQGsWQ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น