ย้อนกลับไปดู American Horror Story ซีซัน 2 ที่เกี่ยวกับโรงพยาบาลโรคจิต ซึ่งถือเป็นความชอบส่วนตัว เพราะในจินตนาการ ฉันว่าโรงพยาบาลบ้าโดยเฉพาะในยุคเก่า เป็นสถานที่ที่ดูจะหลอนๆ ยังไงอยู่
ใน Asylum เป็นเรื่องเกียวกับโรงพยาบาลบ้าในยุค 60 ที่ดำเนินงานโดยคริสตจักร เรื่องราวเกี่ยวข้องกับผู้คนหลากหลายประเภทจนจำแทบไม่หมด -- คนบ้า (อันนี้แน่นอน เพราะเป็นรพ.บ้า) แม่ชี นักบวช นักข่าว เลสเบี้ยน ฆาตกรต่อเนื่อง ซาตาน มนุษย์ต่างดาว ฆาตกรเด็ก (คือเด็กที่เป็นฆาตกร) หมอจากยุคนาซี มนุษย์ประหลาด (ไม่รู้ตัวอะไร น่าจะเป็นมนุษย์ที่เป็นผลงานจากหมอนาซี) และนางฟ้าสีดำแห่งความตาย (จากข้อมูลที่หาเจอ มีชื่อว่า Shachath ซึ่งเป็นตัวละครเฉพาะในซีรี่ส์เรื่องนี้เลยทีเดียว)
มีครบทั้งวิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ และเรื่องลี้ลับอธิบายไม่ได้
ตัวละครในเรื่องนี้ทุกตัวเป็นสีเทา หลังจบจากซีรี่ชุดนี้ ฉันแทบไปดูหนังเรื่องอื่นที่ตัวละครเป็นสีขาว-ดำไม่ได้เอาซะเลย เพราะมันแลดูไม่จริงเอามากๆ (แน่ล่ะว่ามันไม่จริงเพราะเป็นหนัง แต่ความเหมือนจริงคือสิ่งที่ควรจะเป็นใช่มั้ยล่ะ) ฉันเกิดอาการเสพติดกับสีเทาอ่อน เทาเข้ม เทาจัดจนเกือบดำ ของตัวละครในเรื่องนี้ซะแล้วสิ
และเช่นเคย เจสสิก้า แลง ยังคงเป็นขวัญใจของฉัน (อีกแล้ว) ในเรื่องมีทั้งช่วงเวลาที่สวย เซ็กซี่ เรียบง่าย และโทรมสุดๆ เธอรับบทเป็นแม่ชี Sister Jude ที่ดูแลรพ.บ้าแห่งนี้ มีระดับความเทาตั้งแต่ เมาชนแล้วหนี (ตอนเป็นนักร้องตามผับ) เผด็จการ (ในฐานะหัวหน้าดูแลรพ.แห่งนี้) จนถึงแม่พระสุดๆ (หลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว)
ฉากที่ชอบคือตอนที่ Sister Jude กลายมาเป็นคนไข้ซะเอง แล้วเปิดเพลง The Name Game จากตู้เพลง จากนั้นซิสเตอร์ก็แต่งชุดทันสมัยออกมาร้องเพลง โดยมีคนไข้ทุกคนออกมาเป็นแดนเซอร์ ดูเสียสติปนบันเทิง โลกนี้จึงดูทั้งไร้สาระและบ้าบอสิ้นดี
ในยุคนั้น โรงพยาบาลและหมอมีการปฏิบัติกับผู้ป่วยโรคจิตในสภาพที่เลวร้าย ทั้งให้ยาแรง แช่ในน้ำร้อน จับมัด เจาะสมอง ช็อตไฟฟ้า ขังเดี่ยว และทดลองรักษาแบบผิดเพี้ยนต่างๆ นานา ไปจนถึงการดูแลแบบทิ้งๆ ขว้างๆ บางคนไม่ใช่คนบ้า แค่เป็นพวกที่เดี๋ยวนี้เรียกว่าพวกนอกกรอบ พอเข้ารพ.บ้า แล้วโดนรักษาแบบนี้ ไอ้ที่ไม่บ้าก็ถึงกับบ้าก็คราวนี้แหละ
จะว่าไป ฉันชอบเรื่องของซีซัน 2 กับ 4 เรื่องที่เกี่ยวกับความไม่สมประกอบทางจิตและทางร่างกาย หรือจริงๆ แล้วฉันเป็นหนึ่งในพวกบ้าพวกนี้กันแน่ ก็คงในระดับหนึ่งล่ะ ก็เล่นตะลุยดูจบ 13 ตอนใน 2 วันกันเลย
ใน Asylum เป็นเรื่องเกียวกับโรงพยาบาลบ้าในยุค 60 ที่ดำเนินงานโดยคริสตจักร เรื่องราวเกี่ยวข้องกับผู้คนหลากหลายประเภทจนจำแทบไม่หมด -- คนบ้า (อันนี้แน่นอน เพราะเป็นรพ.บ้า) แม่ชี นักบวช นักข่าว เลสเบี้ยน ฆาตกรต่อเนื่อง ซาตาน มนุษย์ต่างดาว ฆาตกรเด็ก (คือเด็กที่เป็นฆาตกร) หมอจากยุคนาซี มนุษย์ประหลาด (ไม่รู้ตัวอะไร น่าจะเป็นมนุษย์ที่เป็นผลงานจากหมอนาซี) และนางฟ้าสีดำแห่งความตาย (จากข้อมูลที่หาเจอ มีชื่อว่า Shachath ซึ่งเป็นตัวละครเฉพาะในซีรี่ส์เรื่องนี้เลยทีเดียว)
มีครบทั้งวิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ และเรื่องลี้ลับอธิบายไม่ได้
ตัวละครในเรื่องนี้ทุกตัวเป็นสีเทา หลังจบจากซีรี่ชุดนี้ ฉันแทบไปดูหนังเรื่องอื่นที่ตัวละครเป็นสีขาว-ดำไม่ได้เอาซะเลย เพราะมันแลดูไม่จริงเอามากๆ (แน่ล่ะว่ามันไม่จริงเพราะเป็นหนัง แต่ความเหมือนจริงคือสิ่งที่ควรจะเป็นใช่มั้ยล่ะ) ฉันเกิดอาการเสพติดกับสีเทาอ่อน เทาเข้ม เทาจัดจนเกือบดำ ของตัวละครในเรื่องนี้ซะแล้วสิ
และเช่นเคย เจสสิก้า แลง ยังคงเป็นขวัญใจของฉัน (อีกแล้ว) ในเรื่องมีทั้งช่วงเวลาที่สวย เซ็กซี่ เรียบง่าย และโทรมสุดๆ เธอรับบทเป็นแม่ชี Sister Jude ที่ดูแลรพ.บ้าแห่งนี้ มีระดับความเทาตั้งแต่ เมาชนแล้วหนี (ตอนเป็นนักร้องตามผับ) เผด็จการ (ในฐานะหัวหน้าดูแลรพ.แห่งนี้) จนถึงแม่พระสุดๆ (หลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว)
ฉากที่ชอบคือตอนที่ Sister Jude กลายมาเป็นคนไข้ซะเอง แล้วเปิดเพลง The Name Game จากตู้เพลง จากนั้นซิสเตอร์ก็แต่งชุดทันสมัยออกมาร้องเพลง โดยมีคนไข้ทุกคนออกมาเป็นแดนเซอร์ ดูเสียสติปนบันเทิง โลกนี้จึงดูทั้งไร้สาระและบ้าบอสิ้นดี
ฉากจากในเรื่อง
เพลงต้นฉบับ
ในยุคนั้น โรงพยาบาลและหมอมีการปฏิบัติกับผู้ป่วยโรคจิตในสภาพที่เลวร้าย ทั้งให้ยาแรง แช่ในน้ำร้อน จับมัด เจาะสมอง ช็อตไฟฟ้า ขังเดี่ยว และทดลองรักษาแบบผิดเพี้ยนต่างๆ นานา ไปจนถึงการดูแลแบบทิ้งๆ ขว้างๆ บางคนไม่ใช่คนบ้า แค่เป็นพวกที่เดี๋ยวนี้เรียกว่าพวกนอกกรอบ พอเข้ารพ.บ้า แล้วโดนรักษาแบบนี้ ไอ้ที่ไม่บ้าก็ถึงกับบ้าก็คราวนี้แหละ
จะว่าไป ฉันชอบเรื่องของซีซัน 2 กับ 4 เรื่องที่เกี่ยวกับความไม่สมประกอบทางจิตและทางร่างกาย หรือจริงๆ แล้วฉันเป็นหนึ่งในพวกบ้าพวกนี้กันแน่ ก็คงในระดับหนึ่งล่ะ ก็เล่นตะลุยดูจบ 13 ตอนใน 2 วันกันเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น