สมัยก่อนเป็นคนขี้อาย เป็นจริงๆ นะ ไม่ได้พูดเพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือทำให้ดูเด่น มันเป็นสิ่งที่ฉันพยายามอย่างมากมาโดยตลอดเพื่อปกปิดสิ่งที่ตัวเองเป็นนี่แหละ
ไม่นานมานี่ได้ดูทีวี เห็นผู้หญิงหลายคนที่ทำงานคล้ายพริตตี้ ชอบออกมาบอกว่าตัวเองเป็นคนขี้อาย มันขี้อายยังไงหรือ ดูแล้วยังไงก็ไม่ใช่ หรือว่าคำบรรยายแบบนี้ทำให้ดูน่ารักมากขึ้น
ตั้งแต่เด็ก คำว่า "ขี้อาย" มันให้ความรู้สึกที่ด้อยค่าเอามากๆ เวลาผู้ใหญ่ที่บ้านบรรยายตัวเราแบบนี้ให้คนอื่นฟัง มันเหมือนได้ยินน้ำเสียงที่ซ่อนอยู่ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ดีเอามากๆ ฉันจึงพยายามมาตลอดชีวิตเพื่อปกปิดข้อบกพร่องนี้ของฉันให้สิ้นไป
แต่มันยากนะ
สำหรับฉัน การต้องออกไปนอกบ้านเพื่อทำอะไรสักอย่าง รู้สึกว่ามันกลัวไปซะหมด ฉันสนิทกับคนยาก ถ้าคนที่เพิ่งรู้จักหรือนานๆ พบกันสักครั้ง ฉันจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจในการเข้าหา พยายามคุยก็เหมือนพูดอะไรไร้สาระหรือปากหมาออกไปแทน เว้นแต่พบหน้ากันทุกวัน เรียนด้วยกัน ทำงานด้วยกัน นั่นฉันถึงจะสนิทได้ คุยเล่นได้อย่างลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ
สถานการณ์ยิ่งลำบากมากขึ้นก็ตอนที่เรียนจบแล้วไปหางาน
การสัมภาษณ์งานเป็นด่านที่หินเอามากๆ นึกตอบอะไรไม่ค่อยออกเอาเสียเลย สมองมันเหมือนไม่ทำงาน แต่ถ้าให้ทดสอบงานด้านอื่นฉันล่ะผ่านหมด
ฉันเคยหาหนังสือพวก how to จำพวกพัฒนาตัวเองมาอ่านอย่างบ้าคลั่ง พยายามทำตัวเก่งกล้า ไปกินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว ดูหนังคนเดียว แต่ตัวจริงในกายก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม กลัว หวาดหวั่น กระอักกระอ่วน กระวนกระวาย ไม่มั่นใจ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง
จนในที่สุดฉันก็เลิกพยายาม เมื่อไรจำไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะได้คำที่สามีชอบบอกว่าเป็นตัวเราเองน่ะดีที่สุด
ในวันนี้ที่ "แก่แล้ว" ฉันแทบไม่ใช่คนขี้อาย จริงๆ แทบหาไม่ได้แล้วด้วย แต่ยังคงเป็นคนที่เก็บตัวไม่เลิกรา ฉันออกไปพบปะผู้คนได้อย่างสบายใจมากขึ้น แต่ก็ยังชอบมากกว่าที่จะกลับมาอยู่กับตัวเองเงียบๆ ที่บ้าน ยังคงพูดจาไม่ค่อยได้เรื่องนัก ก็เลยเลือกที่จะเงียบมากกว่า
คงเป็นเพราะฉันเลิกหาความสมบูรณ์ในตัวเอง เลิกทำให้คนอื่นชอบ เลิกสนใจความคิดของชาวบ้าน ที่สำคัญคือเลิกสงสารตัวเอง แรกๆ ฉันยังคงรู้สึกถึงสายตาคนอื่น แต่ก็บอกตัวเองว่า "ช่างแม่ง" จนที่สุดคำว่าช่างแม่งหายไป แล้วก็กลายเป็นเลิกใส่ใจกับคนอื่น
และมาในวันนี้เช่นกันที่เริ่มได้ยินคำว่า Introvert ซึ่งเป็นคนกลุ่มเดียวกับฉัน ที่เริ่มออกมาแสดงตัวตนหาจุดยืนในสังคมโดยไม่ต้องสูญเสียตัวเองไป
ว่าจะหาหนังสือเกี่ยวกับ introvert มาอ่าน เพราะมีแต่หนังสือภาษาอังกฤษ เลยยังลังเลว่าคงอ่านไม่จบแน่ แต่จะลองดูละกัน
มาเพิ่มเติม...
และในวันนี้มีหลายคนออกมาบอกว่าตัวเองเป็นพวก introvert แล้วก็มีอีกหลายคนออกมาบอกทำนองว่า ช่วงนี้มีคนชอบอ้างตัวแบบนี้บ่อย
หรือจะกลายเป็นว่าพอเป็นคนเก็บตัวหรือ introvert กลายเป็นสิ่งที่หลายคนอยากเป็นกันงั้นอีกเหรอ มันเลยกลายเป็นว่าคนที่มีอาการแบบนี้จริงๆ ชักไม่กล้าออกมาแสดงตัวซะแล้ว
เฮ้อ... คนน้อคน
ไม่นานมานี่ได้ดูทีวี เห็นผู้หญิงหลายคนที่ทำงานคล้ายพริตตี้ ชอบออกมาบอกว่าตัวเองเป็นคนขี้อาย มันขี้อายยังไงหรือ ดูแล้วยังไงก็ไม่ใช่ หรือว่าคำบรรยายแบบนี้ทำให้ดูน่ารักมากขึ้น
ตั้งแต่เด็ก คำว่า "ขี้อาย" มันให้ความรู้สึกที่ด้อยค่าเอามากๆ เวลาผู้ใหญ่ที่บ้านบรรยายตัวเราแบบนี้ให้คนอื่นฟัง มันเหมือนได้ยินน้ำเสียงที่ซ่อนอยู่ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ดีเอามากๆ ฉันจึงพยายามมาตลอดชีวิตเพื่อปกปิดข้อบกพร่องนี้ของฉันให้สิ้นไป
แต่มันยากนะ
สำหรับฉัน การต้องออกไปนอกบ้านเพื่อทำอะไรสักอย่าง รู้สึกว่ามันกลัวไปซะหมด ฉันสนิทกับคนยาก ถ้าคนที่เพิ่งรู้จักหรือนานๆ พบกันสักครั้ง ฉันจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจในการเข้าหา พยายามคุยก็เหมือนพูดอะไรไร้สาระหรือปากหมาออกไปแทน เว้นแต่พบหน้ากันทุกวัน เรียนด้วยกัน ทำงานด้วยกัน นั่นฉันถึงจะสนิทได้ คุยเล่นได้อย่างลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ
สถานการณ์ยิ่งลำบากมากขึ้นก็ตอนที่เรียนจบแล้วไปหางาน
การสัมภาษณ์งานเป็นด่านที่หินเอามากๆ นึกตอบอะไรไม่ค่อยออกเอาเสียเลย สมองมันเหมือนไม่ทำงาน แต่ถ้าให้ทดสอบงานด้านอื่นฉันล่ะผ่านหมด
ฉันเคยหาหนังสือพวก how to จำพวกพัฒนาตัวเองมาอ่านอย่างบ้าคลั่ง พยายามทำตัวเก่งกล้า ไปกินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว ดูหนังคนเดียว แต่ตัวจริงในกายก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม กลัว หวาดหวั่น กระอักกระอ่วน กระวนกระวาย ไม่มั่นใจ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง
จนในที่สุดฉันก็เลิกพยายาม เมื่อไรจำไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะได้คำที่สามีชอบบอกว่าเป็นตัวเราเองน่ะดีที่สุด
ในวันนี้ที่ "แก่แล้ว" ฉันแทบไม่ใช่คนขี้อาย จริงๆ แทบหาไม่ได้แล้วด้วย แต่ยังคงเป็นคนที่เก็บตัวไม่เลิกรา ฉันออกไปพบปะผู้คนได้อย่างสบายใจมากขึ้น แต่ก็ยังชอบมากกว่าที่จะกลับมาอยู่กับตัวเองเงียบๆ ที่บ้าน ยังคงพูดจาไม่ค่อยได้เรื่องนัก ก็เลยเลือกที่จะเงียบมากกว่า
คงเป็นเพราะฉันเลิกหาความสมบูรณ์ในตัวเอง เลิกทำให้คนอื่นชอบ เลิกสนใจความคิดของชาวบ้าน ที่สำคัญคือเลิกสงสารตัวเอง แรกๆ ฉันยังคงรู้สึกถึงสายตาคนอื่น แต่ก็บอกตัวเองว่า "ช่างแม่ง" จนที่สุดคำว่าช่างแม่งหายไป แล้วก็กลายเป็นเลิกใส่ใจกับคนอื่น
และมาในวันนี้เช่นกันที่เริ่มได้ยินคำว่า Introvert ซึ่งเป็นคนกลุ่มเดียวกับฉัน ที่เริ่มออกมาแสดงตัวตนหาจุดยืนในสังคมโดยไม่ต้องสูญเสียตัวเองไป
ว่าจะหาหนังสือเกี่ยวกับ introvert มาอ่าน เพราะมีแต่หนังสือภาษาอังกฤษ เลยยังลังเลว่าคงอ่านไม่จบแน่ แต่จะลองดูละกัน
มาเพิ่มเติม...
และในวันนี้มีหลายคนออกมาบอกว่าตัวเองเป็นพวก introvert แล้วก็มีอีกหลายคนออกมาบอกทำนองว่า ช่วงนี้มีคนชอบอ้างตัวแบบนี้บ่อย
หรือจะกลายเป็นว่าพอเป็นคนเก็บตัวหรือ introvert กลายเป็นสิ่งที่หลายคนอยากเป็นกันงั้นอีกเหรอ มันเลยกลายเป็นว่าคนที่มีอาการแบบนี้จริงๆ ชักไม่กล้าออกมาแสดงตัวซะแล้ว
เฮ้อ... คนน้อคน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น