ในบรรดานักแสดงอายุมาก (ขอเน้นว่าฝ่ายชายละกันนะ) มีไม่กี่คนที่แก่แล้วยังดูดี หรืออาจดูดีมากขึ้นกว่าเดิม ณ ตอนนี้เท่าที่ได้ติดตามดูก็จะมี เควิน คอสเนอร์, โรเบิร์ต เดอ นีโร (สมัยก่อนก็จะมีฌอน คอนเนอร์รี่) ล่าสุดได้เห็นแอนโทนี่ ฮอบกิ้นส์ ที่แก่แล้วยังดูดีเชียวล่ะ
-------------
West World เป็นซีรี่ส์เกี่ยวกับโลกอนาคตที่โลกเราก้าวหน้าถึงขั้นสร้างสวนสนุกแอนดรอยขึ้นมาให้คนได้มาเล่นบทบาทสมมติกัน โดยโลกสมมตินี้ก็คือโลกของคาวบอยในสมัยก่อน แอนดรอยเหล่านี้เรียกว่า "โฮสต์" ส่วนคนที่มาเที่ยวเรียกว่า "เกสต์"
เหล่าโฮสต์นี้เป็นแอนดรอยที่มีลักษณะเกือบเหมือนมนุษย์ ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง กิน ดื่ม มีเซ็กซ์ ตาย พูดคุยตอบโต้กับมนุษย์ได้ในขอบเขตจำกัดของบทที่ได้รับมา บทจะดำเนินไปเหมือนเดิมวันแล้ววันเล่า
ตื่นบนเตียง คุยกับพ่อด้วยบทสนทนาเดิมๆ เข้าเมืองไปซื้อของเดิมๆ ทำกระป๋องอาหารหล่นเหมือนเดิมๆ สุดท้ายก็ตายทั้งครอบครัวเหมือนกันทุกวัน
อีกคนก็ลงรถไฟเวลาเดิม เดินเข้าเมืองแบบเดิม เป็นคนหน้าใหม่ของเมือง พูดคุย และตายเหมือนเดิม
อาจมีการเปลี่ยนแปลงออกไปจากแนวเดิมๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตของเนื้อเรื่องที่เขากำหนดมา โฮสต์บางคนคิดว่าตัวเองกำหนดชีวิตตัวเองได้ และพยายามหนีออกไปจากบทบาทของตัวเอง แต่จริงๆ แล้วมันก็ถูกกำหนดด้วยบทอื่น (หรือเปล่า??)
ส่วนมนุษย์ก็คือลูกค้ากระเป๋าหนักที่จ่ายเงินเพื่อออกไปผจญภัยในโลกตะวันตกยุคคาวบอย ออกเที่ยว ออกหาผู้หญิง ออกตามล่าค่าหัว ยิงกัน ปล้นเขา
มีกฏอยู่ว่ามนุษย์ฆ่าโฮสต์ได้ แต่โฮสต์ฆ่ามนุษย์ไม่ได้ ทำไม่ได้แม้แต่จะทำร้าย มันจึงเป็นสถานที่ปลดปล่อยเบื้องลึกของจิตใจออกมา และเมื่อโฮสต์ตายพวกเขาก็จะถูกนำออกไปจากฉาก ไปซ่อมแซม ลบความจำ แล้วกลับเข้ามาประจำหน้าที่เหมือนเดิม ด้วยบทสนทนาเดิมๆ แม้ว่ามนุษย์จะคุยกันเรื่องโลกภายนอก พวกเขาก็ไม่รับรู้
พวกเขาไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นเป็นแค่เพียงหุ่นยนต์ เป็นของเล่นชิ้นหนึ่งของมนุษย์ คิดว่าตัวเองนั้นคือ "ชีวิต" ที่แท้จริง
---------------
เมื่อมองย้อนกลับเข้ามาที่ตัวเอง เราจะรู้ได้อย่างไรว่าชีวิตของเรานี้คือของจริง เราอาจเป็นเพียงของเล่นของชีวิตอื่น ที่เล่นไปตามบทบาทที่มีคนกำหนดให้
มีบทหนึ่งที่ลุงแอนโธนี่ ฮอปกินส์ ผู้รับบทผู้สร้างแอนดรอยและผู้กำหนดบทบาทให้พวกเขากล่าวไว้
Humans fancy that there's something special about the way we perceive the world, and yet we live in loops as tight and as closed as the hosts do, seldom questioning our choices, content, for the most part, to be told what to do next.
มนุษย์เราคิดว่าตัวเองวิเศษกว่า แต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ในวัฏจักรที่แคบเหมือนพวกโฮสต์ แทบไม่เคยสงสัยถึงทางเลือกที่มีคนบอกให้เราทำ (แปลคร่าวๆ ประมาณนี้นะ)
โอ้ว เจ็บจริง
--------------
พูดไปเรื่องนี้ก็ค่อนข้างดูยาก เนื่องจากเส้นเวลาในเรื่องแม้จะเดินเป็นเส้นตรง แต่ก็ทำให้ดูเหมือนว่ามีการย้อนไปมา และรำลึกอดีตที่ทำให้งงได้หากไม่ได้ดูอย่างต่อเนื่องกัน
ซีรี่ส์เรื่องนี้สร้างจากหนังชื่อเดียวกัน ฉายในปี 1973 เขียนบทโดยไมเคิล ไครชตั้น (ชื่อนี้มีอ่าน 2 แบบ "คริตัน กับ ไครชตัน") แต่ถูกหนังเรื่อง Star War กลบรัศมีเสียมิด
--------------
พอรู้ว่าเจ้าของเรื่องคือ Michael Crichton ก็เลยไปค้นหาหนังสือเรื่องนี้ ปรากฏว่าหนังสือเป็นสคริปต์หนัง มีแต่เป็นเล่มมือสองที่ Amazon.com และราคาทำให้ตาลุกวาวเลยทีเดียว 500 USD ว้าวววว หนังสือมือสองที่บ้านฉันเยอะแยะ ทำไมไม่มีเล่มนี้บ้างเนี่ยยยยยยย
https://www.amazon.com/Westworld-Michael-Crichton/dp/0553084410
--------------
ในเรื่องมีฉากคั่นด้วยเปียโนที่ตั้งโปรแกรมให้เล่นเองอัตโนมัติ เป็นแบบโบราณที่มีกระดาษฉลุ จริงๆ ฉากเปียโนเล่นเองด้วยแผ่นกระดาษฉลุมีปรากฏออกมาตลอดทั้งเรื่อง เหมือนเป็นตัวเปรียบเทียบว่าแอนดรอยเหล่านี้ก็ถูกโปรแกรมให้เดินในเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้เท่านั้น
เพลงที่เป็นธีมตอนไตเติ้ลคือเพลงนี้
-------------
West World เป็นซีรี่ส์เกี่ยวกับโลกอนาคตที่โลกเราก้าวหน้าถึงขั้นสร้างสวนสนุกแอนดรอยขึ้นมาให้คนได้มาเล่นบทบาทสมมติกัน โดยโลกสมมตินี้ก็คือโลกของคาวบอยในสมัยก่อน แอนดรอยเหล่านี้เรียกว่า "โฮสต์" ส่วนคนที่มาเที่ยวเรียกว่า "เกสต์"
เหล่าโฮสต์นี้เป็นแอนดรอยที่มีลักษณะเกือบเหมือนมนุษย์ ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง กิน ดื่ม มีเซ็กซ์ ตาย พูดคุยตอบโต้กับมนุษย์ได้ในขอบเขตจำกัดของบทที่ได้รับมา บทจะดำเนินไปเหมือนเดิมวันแล้ววันเล่า
ตื่นบนเตียง คุยกับพ่อด้วยบทสนทนาเดิมๆ เข้าเมืองไปซื้อของเดิมๆ ทำกระป๋องอาหารหล่นเหมือนเดิมๆ สุดท้ายก็ตายทั้งครอบครัวเหมือนกันทุกวัน
อีกคนก็ลงรถไฟเวลาเดิม เดินเข้าเมืองแบบเดิม เป็นคนหน้าใหม่ของเมือง พูดคุย และตายเหมือนเดิม
อาจมีการเปลี่ยนแปลงออกไปจากแนวเดิมๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตของเนื้อเรื่องที่เขากำหนดมา โฮสต์บางคนคิดว่าตัวเองกำหนดชีวิตตัวเองได้ และพยายามหนีออกไปจากบทบาทของตัวเอง แต่จริงๆ แล้วมันก็ถูกกำหนดด้วยบทอื่น (หรือเปล่า??)
ส่วนมนุษย์ก็คือลูกค้ากระเป๋าหนักที่จ่ายเงินเพื่อออกไปผจญภัยในโลกตะวันตกยุคคาวบอย ออกเที่ยว ออกหาผู้หญิง ออกตามล่าค่าหัว ยิงกัน ปล้นเขา
มีกฏอยู่ว่ามนุษย์ฆ่าโฮสต์ได้ แต่โฮสต์ฆ่ามนุษย์ไม่ได้ ทำไม่ได้แม้แต่จะทำร้าย มันจึงเป็นสถานที่ปลดปล่อยเบื้องลึกของจิตใจออกมา และเมื่อโฮสต์ตายพวกเขาก็จะถูกนำออกไปจากฉาก ไปซ่อมแซม ลบความจำ แล้วกลับเข้ามาประจำหน้าที่เหมือนเดิม ด้วยบทสนทนาเดิมๆ แม้ว่ามนุษย์จะคุยกันเรื่องโลกภายนอก พวกเขาก็ไม่รับรู้
พวกเขาไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นเป็นแค่เพียงหุ่นยนต์ เป็นของเล่นชิ้นหนึ่งของมนุษย์ คิดว่าตัวเองนั้นคือ "ชีวิต" ที่แท้จริง
---------------
เมื่อมองย้อนกลับเข้ามาที่ตัวเอง เราจะรู้ได้อย่างไรว่าชีวิตของเรานี้คือของจริง เราอาจเป็นเพียงของเล่นของชีวิตอื่น ที่เล่นไปตามบทบาทที่มีคนกำหนดให้
มีบทหนึ่งที่ลุงแอนโธนี่ ฮอปกินส์ ผู้รับบทผู้สร้างแอนดรอยและผู้กำหนดบทบาทให้พวกเขากล่าวไว้
Humans fancy that there's something special about the way we perceive the world, and yet we live in loops as tight and as closed as the hosts do, seldom questioning our choices, content, for the most part, to be told what to do next.
มนุษย์เราคิดว่าตัวเองวิเศษกว่า แต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ในวัฏจักรที่แคบเหมือนพวกโฮสต์ แทบไม่เคยสงสัยถึงทางเลือกที่มีคนบอกให้เราทำ (แปลคร่าวๆ ประมาณนี้นะ)
โอ้ว เจ็บจริง
--------------
พูดไปเรื่องนี้ก็ค่อนข้างดูยาก เนื่องจากเส้นเวลาในเรื่องแม้จะเดินเป็นเส้นตรง แต่ก็ทำให้ดูเหมือนว่ามีการย้อนไปมา และรำลึกอดีตที่ทำให้งงได้หากไม่ได้ดูอย่างต่อเนื่องกัน
ซีรี่ส์เรื่องนี้สร้างจากหนังชื่อเดียวกัน ฉายในปี 1973 เขียนบทโดยไมเคิล ไครชตั้น (ชื่อนี้มีอ่าน 2 แบบ "คริตัน กับ ไครชตัน") แต่ถูกหนังเรื่อง Star War กลบรัศมีเสียมิด
--------------
พอรู้ว่าเจ้าของเรื่องคือ Michael Crichton ก็เลยไปค้นหาหนังสือเรื่องนี้ ปรากฏว่าหนังสือเป็นสคริปต์หนัง มีแต่เป็นเล่มมือสองที่ Amazon.com และราคาทำให้ตาลุกวาวเลยทีเดียว 500 USD ว้าวววว หนังสือมือสองที่บ้านฉันเยอะแยะ ทำไมไม่มีเล่มนี้บ้างเนี่ยยยยยยย
https://www.amazon.com/Westworld-Michael-Crichton/dp/0553084410
--------------
ในเรื่องมีฉากคั่นด้วยเปียโนที่ตั้งโปรแกรมให้เล่นเองอัตโนมัติ เป็นแบบโบราณที่มีกระดาษฉลุ จริงๆ ฉากเปียโนเล่นเองด้วยแผ่นกระดาษฉลุมีปรากฏออกมาตลอดทั้งเรื่อง เหมือนเป็นตัวเปรียบเทียบว่าแอนดรอยเหล่านี้ก็ถูกโปรแกรมให้เดินในเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้เท่านั้น
เพลงที่เป็นธีมตอนไตเติ้ลคือเพลงนี้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น