เมื่อก่อนฉันชอบดูหนังแบบที่จบในคราวเดียว ไม่ต้องติดตามยืดเยื้อ แต่ระยะหลังๆ ฉันหันกลับมานิยมซีรีส์ เพราะว่าระยะเวลาของมันได้ก่อให้เราได้ผูกพันกับตัวละครได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ในช่วงที่ผ่านมาฉันติดตามดูซีรีส์หลายเรื่องใน Netflix ตามแนวที่ชอบ จนแทบหมด หลายเรื่องดูไม่จบ แค่ผ่านไป 2-3 ตอน ถ้ามันน่าหงุดหงิดนัก ฉันก็จะเลิกดู อีกหลายเรื่องดูเพราะอยากรู้ตอนจบทั้งที่รำคาญเหลือหลาย แต่ก็ยังมีเรื่องที่ชอบและประทับใจมากๆ อีกด้วยเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็น Broadchurch, Breaking Bad, Lost, Tabula Rasa ฯลฯ พวกนี้ชอบตั้งแต่ต้น แล้วก็ตามดูเรื่อยมาจนจบ บางเรื่องดูอย่างไม่ตั้งใจแล้วเกิดติด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เลิกดูไปแล้ว เช่น Ozark, House of Card (เสียดายซีซันสุดท้าย ที่ไม่สนุก เลยดูไม่จบ) และเรื่องล่าสุดก็คือ Bates Motel
ยอมรับเลยว่ารอบแรกที่ดูฉันไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะเปิดเรื่องมาก็เจอกลุ่มสาววัยรุ่นกรี๊ดกร๊าดกัน หลังๆ ฉันเกลียดหนังวัยรุ่นเม้ามากเลย มันช่างเป็นพิมพ์นิยม ไม่มีอะไรแตกต่าง เป็นพวกมีปัญหากับทางบ้านเสียจริง จนกระทั่งกลับมาดูอีกรอบเพราะไม่มีเรื่องอะไรจะดูแล้ว
ก่อนหน้า Bates Motel ฉันดูเรื่อง Hannibal ก็สนุกดีในหลายตอน แต่ซีซันหลังๆ ฉันเริ่มรำคาญเนื้อเรื่องที่อืดเอื่อย เน้นภาพสวย โดยเฉพาะช่วงทำอาหาร (จากเนื้อมนุษย์) และการพูดคุยแบบปรัชญาจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ด้วยความอยากรู้เนื้อเรื่อง ฉันเลยใช้วิธีกดปุ่ม เดินหน้า 10 วินาทีบ่อยมาก และจงใจไม่พยายามทำความเข้าใจความหมายในคำพูดของตัวละครสักเท่าไรนัก ก็ได้ผลดี คืบหน้าเร็วมากเลย
เร่งอยากให้จบ พอจบก็เคว้งคว้าง หาเรื่องอื่นมาดูจนได้ล่ะนะ
Bates Motel เริ่มมาติดก็น่าจะสัก 1-2 ตอนเองแหละ ติดใจตัวละครนอร์ม่า (คนแม่) ที่นักแสดงรับบทบาทได้ดีมากๆ แรกๆ นอร์ม่าให้ความรู้สึกเหมือนแม่เจ้ากี้เจ้าการที่ไม่ยอมปล่อยลูกให้มีอิสระ คอยดูแลไม่ให้คบคนที่แม่ไม่ชอบ ทั้งยังเกาะติด แก้ไขในคำพูดและการกระทำของลูกตลอด จนเมื่อเรื่องราวพัฒนาไปสิ่งที่เราเห็นกลับไม่ได้เป็นเช่นที่เราคิด ที่นอร์ม่าทำเช่นนั้นก็มีเหตุผลของตัวเอง แต่ไม่ได้บอกว่าวิธีการของเธอนั้นถูกต้องนะ เพียงแต่เธอ “คิดว่า” มันถูกต้องสำหรับนอร์แมน
นอร์แมนก็คือลูกชายในวัยรุ่น กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต เป็นคนที่อยากมีอิสระแต่ก็ดื้อรั้นกับแม่ไม่ได้ มันเหมือนอยากไปมีชีวิตของตัวเองแต่ก็รักแม่ กลัวแม่เสียใจ ประมาณนั้น หลายครั้งที่เราจะเห็นความลังเลไม่แน่ใจของนอร์แมนยามที่แม่ห้ามไม่ให้เขาทำอะไรต่างๆ นานา จนช่วงซีซันหลังๆ เราจะเห็นภาพของนอร์แมนเริ่มโต้เถียงกับแม่บ่อยขึ้นๆ
นอร์ม่ากับนอร์แมนเพิ่งย้ายมาอยู่เมืองนี้หลังจากพ่อของนอร์แมนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ นอร์ม่าได้เงินประกันชีวิตมาซื้อโรงแรมเก่า มาปรับปรุงใหม่ในชื่อว่า Bates Motel
หลังจากมาอยู่ได้ไม่นานก็เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัว Bates นอร์ม่าพลั้งมือฆ่าเจ้าของโรงแรมคนเก่าที่เข้ามารังควาญและทำร้าย เธอพยายามปกปิดความผิดด้วยการเอาศพไปทิ้ง นั่นน่าจะเป็นจุดหนึ่งที่ฝังในใจของนอร์แมน การหายตัวไปของเจ้าของโรงแรมคนเก่าได้ดึงเอานายอำเภอและผู้ช่วยเข้ามาในชีวิตของพวกเขา
หลังจากนั้นดีแลน พี่ชายต่างพ่อของนอร์แมนก็ตามหาจนพบนอร์ม่าและพาตัวเองมาเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน เขาอายุต้นยี่สิบ แลดูเป็นคนเกเร ดื้อรั้น ทำงานผิดกฎหมาย มีแนวโน้มจะพาปัญหามาให้ตัวเองกับครอบครัว ช่วงแรกๆ ก็จะมีบททะเลาะกับแม่และกับนอร์แมนตลอด เมื่อผ่านไปซีซันหลังๆ เราจะเห็นว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและความคิดเกินเด็กหนุ่มวัยนี้ รวมถึงรักครอบครัวมาก
นายอำเภอ อเล็กซ์ โรเมโร ก็เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่ดูเหมือนศัตรูของนอร์มทา ก็กลับกลายเป็นเพื่อน และพัฒนาไปเป็นคนรักในที่สุด
ตัวละครอีกคนที่ขาดไม่ได้ก็คือ เอ็มม่า เพื่อนร่วมโรงเรียนของนอร์แมน เอ็มม่าเป็นสาวน้อยที่มีท่อออกซิเจนติดจมูกและถังออกซิเจนลากติดตัวไปตลอด เนื่องจากโรคประจำตัวเกี่ยวกับปอด เธอคนนี้ในช่วงแรกช่างเป็นตัวละครที่น่ารำคาญยิ่งนัก รำคาญจนอยากให้ใครฆ่าเธอให้ตายไปซะ ก่อนเวลาที่เธอจะต้องตายเองในอีกไม่ช้า แต่ในที่สุด เอ็มม่าก็เลิกน่ารำคาญในช่วงหลังๆ
ตัวละครสำคัญครบแล้ว เอาล่ะ มาเริ่มที่เนื้อเรื่องกันล่ะ
นอร์ม่าเป็นแม่ที่รักนอร์แมนมากๆ รักและต้องการปกป้องเขาจากโลกที่โหดร้ายและสกปรก จนลืมไปว่าวันหนึ่งเขาต้องเติบโตและออกไปจากอ้อมอกของเรา อีกอย่างก็คือนอร์ม่าปกป้องเขาในแบบที่ผิด ซึ่งเป็นการถางทางให้เขาไปสู่ชีวิตที่โหดร้ายเกินทน
นอร์แมนขณะกำลังเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ก็พบกับช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งในตัวเองที่ต้องการเป็นอิสระจากแม่และต้องการอยู่ใกล้ๆ แม่ในเวลาเดียวกัน ความขัดแย้งนี้มีส่วนทำให้เขาแตกกระจัดกระจายเป็นชิ้นๆ เขากู้คืนตัวเองผ่านการสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา
เมื่อถึงช่วงเวลาที่เขาสับสนและขาดที่พึ่ง (ก็คือแม่) เขาจึงสร้างตัวตนของแม่ในแบบที่เขารู้จักขึ้นมาทดแทน เขารู้จักแม่ของเขาดีมากจนถึงขนาดที่แม่ในจินตนาการของเขามีส่วนคล้ายคลึงกับแม่จริงๆ จนน่าขนลุก
นอร์ม่าเป็นคนที่พบเจอกับเรื่องร้ายๆ ตั้งแต่เด็ก ในยามต้องมีชีวิตเพื่อปกป้องลูกชาย เธอจึงพยายามอย่างมากที่จะมองโลกในแง่ดีจนปิดหูปิดตาจากเรื่องที่ไม่ต้องการรับรู้ เหมือนคิดว่าถ้าหลับตาซะ โลกก็จะมองไม่เห็นพวกเขา ในแง่นี้แม่ลูกคู่นี้ก็คล้ายกันเชียวล่ะ
มาถึงเรื่องการแสดง ฉันเคยดูหนังที่ Vera Farmigo แสดงหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เป็นตัวละครที่มีบุคลิกเคร่งขรึม เธอได้มาแสดงบทนอร์ม่า ที่บ่อยครั้งเหมือนมนุษย์ป้า จู้จี้ เจ้ากี้เจ้าการ จอมโวย ส่วนที่เหลือคือส่วนที่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าและแววตาจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึก อย่างเช่นตอนที่พยายามโกหกนอร์แมนเนียนๆ แล้วก้มหน้าทำอาหาร ท่าทางของนอร์ม่าในตอนนั้นฉันรู้สึกได้ถึงความพยายามอย่างมากที่จะไม่เงยหน้าขึ้นมองนอร์แมนที่จ้องคาดคั้นความจริง จนถึงขนาดที่ฉันก็ลุ้นไปด้วยว่าจะเงยหน้ามองส่อพิรุธหรือเปล่า
ส่วนนอร์แมนแรกๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเท่าไรนัก ส่วนใหญ่หน้าจะเฉยๆ จนซีซันหลังๆ เขาแสดงได้ดีเกินคาด จากตอนแรกของเรื่องที่แลดูน่าสงสาร จนมากลางๆ เรื่อง ฉันก็เริ่มเกลียดนอร์แมน ลุ้นให้ถูกจับได้บ่อยๆ มาถึงตอนท้ายๆ ที่เขาแสดงบทของคนที่แตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ดี จนทำให้เกิดความรู้สึกมากกว่าสงสาร ถึงขั้นน่าเวทนาเชียวล่ะ
จริงๆ นักแสดงทุกคนในเรื่องแสดงได้ดีมากๆ และกลายเป็นว่าซีรีส์เรื่องนี้คือหนังดราม่าแทนที่จะเป็นสยองขวัญหรือสืบสวน ยิ่งซีซันหลังๆ แทนที่จะแย่ลงหรือออกทะเลดังที่ซีรีส์ดีๆ หลายเรื่องเป็น เนื้อเรื่องกลับดีจนต้องหันมาตั้งใจดูกันจริงๆ จังๆ กันทีเดียว (จากที่ดูไป ทำงานอื่นไป) และจบได้สมบูรณ์จนเสียดายที่จบแล้วอีกด้วย
ฉากหนึ่งที่ฉันประทับใจในการใส่รายละเอียดก็คือฉากที่นอร์แมนอยู่ในห้องสอบสวน ในฉากนี้นอร์ม่าเข้าสิงร่างของนอร์แมนและพูดผ่านปากของนอร์แมน (ขอเรียกการเปลี่ยนบุคลิกภาพในเชิงจิตวิทยาเป็นเข้าสิงละกัน ง่ายดี 555) ถ้าดูดีๆ จะเห็นว่าในห้องสอบสวนมีกระจกกั้นอยู่ นอร์แมนที่ยืนและเดินไปมา แต่ภาพที่สะท้อนในกระจกกลับเป็นภาพของนอร์ม่า เนื่องจากเป็นกระจกใส ไม่ใช่กระจกเงา เราจึงเห็นเพียงภาพลางๆ แต่เห็นแน่นอนว่านั่นคือนอร์ม่าที่กำลังพูดอยู่ ช่างเป็นรายละเอียดที่เยี่ยมมากเลย
ในช่วงที่ผ่านมาฉันติดตามดูซีรีส์หลายเรื่องใน Netflix ตามแนวที่ชอบ จนแทบหมด หลายเรื่องดูไม่จบ แค่ผ่านไป 2-3 ตอน ถ้ามันน่าหงุดหงิดนัก ฉันก็จะเลิกดู อีกหลายเรื่องดูเพราะอยากรู้ตอนจบทั้งที่รำคาญเหลือหลาย แต่ก็ยังมีเรื่องที่ชอบและประทับใจมากๆ อีกด้วยเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็น Broadchurch, Breaking Bad, Lost, Tabula Rasa ฯลฯ พวกนี้ชอบตั้งแต่ต้น แล้วก็ตามดูเรื่อยมาจนจบ บางเรื่องดูอย่างไม่ตั้งใจแล้วเกิดติด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เลิกดูไปแล้ว เช่น Ozark, House of Card (เสียดายซีซันสุดท้าย ที่ไม่สนุก เลยดูไม่จบ) และเรื่องล่าสุดก็คือ Bates Motel
ยอมรับเลยว่ารอบแรกที่ดูฉันไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะเปิดเรื่องมาก็เจอกลุ่มสาววัยรุ่นกรี๊ดกร๊าดกัน หลังๆ ฉันเกลียดหนังวัยรุ่นเม้ามากเลย มันช่างเป็นพิมพ์นิยม ไม่มีอะไรแตกต่าง เป็นพวกมีปัญหากับทางบ้านเสียจริง จนกระทั่งกลับมาดูอีกรอบเพราะไม่มีเรื่องอะไรจะดูแล้ว
ก่อนหน้า Bates Motel ฉันดูเรื่อง Hannibal ก็สนุกดีในหลายตอน แต่ซีซันหลังๆ ฉันเริ่มรำคาญเนื้อเรื่องที่อืดเอื่อย เน้นภาพสวย โดยเฉพาะช่วงทำอาหาร (จากเนื้อมนุษย์) และการพูดคุยแบบปรัชญาจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ด้วยความอยากรู้เนื้อเรื่อง ฉันเลยใช้วิธีกดปุ่ม เดินหน้า 10 วินาทีบ่อยมาก และจงใจไม่พยายามทำความเข้าใจความหมายในคำพูดของตัวละครสักเท่าไรนัก ก็ได้ผลดี คืบหน้าเร็วมากเลย
เร่งอยากให้จบ พอจบก็เคว้งคว้าง หาเรื่องอื่นมาดูจนได้ล่ะนะ
Bates Motel เริ่มมาติดก็น่าจะสัก 1-2 ตอนเองแหละ ติดใจตัวละครนอร์ม่า (คนแม่) ที่นักแสดงรับบทบาทได้ดีมากๆ แรกๆ นอร์ม่าให้ความรู้สึกเหมือนแม่เจ้ากี้เจ้าการที่ไม่ยอมปล่อยลูกให้มีอิสระ คอยดูแลไม่ให้คบคนที่แม่ไม่ชอบ ทั้งยังเกาะติด แก้ไขในคำพูดและการกระทำของลูกตลอด จนเมื่อเรื่องราวพัฒนาไปสิ่งที่เราเห็นกลับไม่ได้เป็นเช่นที่เราคิด ที่นอร์ม่าทำเช่นนั้นก็มีเหตุผลของตัวเอง แต่ไม่ได้บอกว่าวิธีการของเธอนั้นถูกต้องนะ เพียงแต่เธอ “คิดว่า” มันถูกต้องสำหรับนอร์แมน
นอร์แมนก็คือลูกชายในวัยรุ่น กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต เป็นคนที่อยากมีอิสระแต่ก็ดื้อรั้นกับแม่ไม่ได้ มันเหมือนอยากไปมีชีวิตของตัวเองแต่ก็รักแม่ กลัวแม่เสียใจ ประมาณนั้น หลายครั้งที่เราจะเห็นความลังเลไม่แน่ใจของนอร์แมนยามที่แม่ห้ามไม่ให้เขาทำอะไรต่างๆ นานา จนช่วงซีซันหลังๆ เราจะเห็นภาพของนอร์แมนเริ่มโต้เถียงกับแม่บ่อยขึ้นๆ
นอร์ม่ากับนอร์แมนเพิ่งย้ายมาอยู่เมืองนี้หลังจากพ่อของนอร์แมนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ นอร์ม่าได้เงินประกันชีวิตมาซื้อโรงแรมเก่า มาปรับปรุงใหม่ในชื่อว่า Bates Motel
หลังจากมาอยู่ได้ไม่นานก็เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัว Bates นอร์ม่าพลั้งมือฆ่าเจ้าของโรงแรมคนเก่าที่เข้ามารังควาญและทำร้าย เธอพยายามปกปิดความผิดด้วยการเอาศพไปทิ้ง นั่นน่าจะเป็นจุดหนึ่งที่ฝังในใจของนอร์แมน การหายตัวไปของเจ้าของโรงแรมคนเก่าได้ดึงเอานายอำเภอและผู้ช่วยเข้ามาในชีวิตของพวกเขา
หลังจากนั้นดีแลน พี่ชายต่างพ่อของนอร์แมนก็ตามหาจนพบนอร์ม่าและพาตัวเองมาเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน เขาอายุต้นยี่สิบ แลดูเป็นคนเกเร ดื้อรั้น ทำงานผิดกฎหมาย มีแนวโน้มจะพาปัญหามาให้ตัวเองกับครอบครัว ช่วงแรกๆ ก็จะมีบททะเลาะกับแม่และกับนอร์แมนตลอด เมื่อผ่านไปซีซันหลังๆ เราจะเห็นว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและความคิดเกินเด็กหนุ่มวัยนี้ รวมถึงรักครอบครัวมาก
นายอำเภอ อเล็กซ์ โรเมโร ก็เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่ดูเหมือนศัตรูของนอร์มทา ก็กลับกลายเป็นเพื่อน และพัฒนาไปเป็นคนรักในที่สุด
ตัวละครอีกคนที่ขาดไม่ได้ก็คือ เอ็มม่า เพื่อนร่วมโรงเรียนของนอร์แมน เอ็มม่าเป็นสาวน้อยที่มีท่อออกซิเจนติดจมูกและถังออกซิเจนลากติดตัวไปตลอด เนื่องจากโรคประจำตัวเกี่ยวกับปอด เธอคนนี้ในช่วงแรกช่างเป็นตัวละครที่น่ารำคาญยิ่งนัก รำคาญจนอยากให้ใครฆ่าเธอให้ตายไปซะ ก่อนเวลาที่เธอจะต้องตายเองในอีกไม่ช้า แต่ในที่สุด เอ็มม่าก็เลิกน่ารำคาญในช่วงหลังๆ
ตัวละครสำคัญครบแล้ว เอาล่ะ มาเริ่มที่เนื้อเรื่องกันล่ะ
นอร์ม่าเป็นแม่ที่รักนอร์แมนมากๆ รักและต้องการปกป้องเขาจากโลกที่โหดร้ายและสกปรก จนลืมไปว่าวันหนึ่งเขาต้องเติบโตและออกไปจากอ้อมอกของเรา อีกอย่างก็คือนอร์ม่าปกป้องเขาในแบบที่ผิด ซึ่งเป็นการถางทางให้เขาไปสู่ชีวิตที่โหดร้ายเกินทน
นอร์แมนขณะกำลังเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ก็พบกับช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งในตัวเองที่ต้องการเป็นอิสระจากแม่และต้องการอยู่ใกล้ๆ แม่ในเวลาเดียวกัน ความขัดแย้งนี้มีส่วนทำให้เขาแตกกระจัดกระจายเป็นชิ้นๆ เขากู้คืนตัวเองผ่านการสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา
เมื่อถึงช่วงเวลาที่เขาสับสนและขาดที่พึ่ง (ก็คือแม่) เขาจึงสร้างตัวตนของแม่ในแบบที่เขารู้จักขึ้นมาทดแทน เขารู้จักแม่ของเขาดีมากจนถึงขนาดที่แม่ในจินตนาการของเขามีส่วนคล้ายคลึงกับแม่จริงๆ จนน่าขนลุก
นอร์ม่าเป็นคนที่พบเจอกับเรื่องร้ายๆ ตั้งแต่เด็ก ในยามต้องมีชีวิตเพื่อปกป้องลูกชาย เธอจึงพยายามอย่างมากที่จะมองโลกในแง่ดีจนปิดหูปิดตาจากเรื่องที่ไม่ต้องการรับรู้ เหมือนคิดว่าถ้าหลับตาซะ โลกก็จะมองไม่เห็นพวกเขา ในแง่นี้แม่ลูกคู่นี้ก็คล้ายกันเชียวล่ะ
มาถึงเรื่องการแสดง ฉันเคยดูหนังที่ Vera Farmigo แสดงหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เป็นตัวละครที่มีบุคลิกเคร่งขรึม เธอได้มาแสดงบทนอร์ม่า ที่บ่อยครั้งเหมือนมนุษย์ป้า จู้จี้ เจ้ากี้เจ้าการ จอมโวย ส่วนที่เหลือคือส่วนที่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าและแววตาจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึก อย่างเช่นตอนที่พยายามโกหกนอร์แมนเนียนๆ แล้วก้มหน้าทำอาหาร ท่าทางของนอร์ม่าในตอนนั้นฉันรู้สึกได้ถึงความพยายามอย่างมากที่จะไม่เงยหน้าขึ้นมองนอร์แมนที่จ้องคาดคั้นความจริง จนถึงขนาดที่ฉันก็ลุ้นไปด้วยว่าจะเงยหน้ามองส่อพิรุธหรือเปล่า
ส่วนนอร์แมนแรกๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเท่าไรนัก ส่วนใหญ่หน้าจะเฉยๆ จนซีซันหลังๆ เขาแสดงได้ดีเกินคาด จากตอนแรกของเรื่องที่แลดูน่าสงสาร จนมากลางๆ เรื่อง ฉันก็เริ่มเกลียดนอร์แมน ลุ้นให้ถูกจับได้บ่อยๆ มาถึงตอนท้ายๆ ที่เขาแสดงบทของคนที่แตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ดี จนทำให้เกิดความรู้สึกมากกว่าสงสาร ถึงขั้นน่าเวทนาเชียวล่ะ
จริงๆ นักแสดงทุกคนในเรื่องแสดงได้ดีมากๆ และกลายเป็นว่าซีรีส์เรื่องนี้คือหนังดราม่าแทนที่จะเป็นสยองขวัญหรือสืบสวน ยิ่งซีซันหลังๆ แทนที่จะแย่ลงหรือออกทะเลดังที่ซีรีส์ดีๆ หลายเรื่องเป็น เนื้อเรื่องกลับดีจนต้องหันมาตั้งใจดูกันจริงๆ จังๆ กันทีเดียว (จากที่ดูไป ทำงานอื่นไป) และจบได้สมบูรณ์จนเสียดายที่จบแล้วอีกด้วย
ฉากหนึ่งที่ฉันประทับใจในการใส่รายละเอียดก็คือฉากที่นอร์แมนอยู่ในห้องสอบสวน ในฉากนี้นอร์ม่าเข้าสิงร่างของนอร์แมนและพูดผ่านปากของนอร์แมน (ขอเรียกการเปลี่ยนบุคลิกภาพในเชิงจิตวิทยาเป็นเข้าสิงละกัน ง่ายดี 555) ถ้าดูดีๆ จะเห็นว่าในห้องสอบสวนมีกระจกกั้นอยู่ นอร์แมนที่ยืนและเดินไปมา แต่ภาพที่สะท้อนในกระจกกลับเป็นภาพของนอร์ม่า เนื่องจากเป็นกระจกใส ไม่ใช่กระจกเงา เราจึงเห็นเพียงภาพลางๆ แต่เห็นแน่นอนว่านั่นคือนอร์ม่าที่กำลังพูดอยู่ ช่างเป็นรายละเอียดที่เยี่ยมมากเลย
ขอเสริมตัวละครอีกคนที่ก็ท่าทางแกหลุดโลกจริงๆ ช่วยให้หนังมีเสียงหัวเราะฮาเพิ่มได้นิดนึง นั่นก็คือชิก
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น