ขอบอกเลยว่าฉันเป็นคนที่ไม่ชอบดูหนังหรือซีรี่ส์ของเกาหลี เกาหลีเดียวที่ฉันรู้จักและชอบก็วาไรตี้โชว์ Running Man แม้ว่าหลังๆ จะเปิดดูแบบเฉื่อยๆ ดูก็ได้ไม่ดูก็ได้ ซึ่งเป็นอาการที่เกิดกับรายการบันเทิงทุกอย่างในชีวิต คงเป็นช่วงชีวิตปิดกั้นล่ะมั้ง ...ไม่ใช่กักตัวจากเชื้อโรคนะ แต่เป็นภาวะอึนๆ มึนๆ เดินไปมาเหมือนวิญญาณหลงทางหรือ Lost Soul
ก็อย่างที่บอกว่าจากอาการอึนๆ มึนๆ ดูเรื่องไหนก็ไม่บันเทิงสักเท่าไร ปกติดูซีรี่ส์ในแถบอเมริกากับยุโรป แต่ช่วงนี้ดูแบบหมาหงอยแมวเซา เลยลองเปลี่ยนบ้าง เข้าไปดู Itaewon Class ที่มีคำชื่นชมออกมามากมาย เผื่อว่าชีวิตจะมีสีสันกับเขาบ้าง
ดูไป 3 ep ก็รู้สึกว่าไม่ตรงกับสไตล์ของฉันสักเท่าไร จริงๆ โครงเรื่องหลักๆ กับการปูพื้นก็ถือว่าดี ติดแต่ว่าการเขียนบทในการเดินเรื่อง จะออกแนวเหตุบังเอิญเยอะเกิ้น แบบว่าคนนั้นคนนี้ดันมาเจอกันโดยบังเอิญตลอดทั้งเรื่อง
พอไม่ค่อยชอบก็เลยหยุดดู อ๊ะๆ แต่ก็นะ... พอผ่านไปสักหลายวัน หลังจากดูเรื่องอื่นก็ยังไม่สนุก ก็เลยกลับมาต่อซะให้จบ เอ้า...เผื่อจะชอบ พยายามมองข้ามเหตุบังเอิญไป (ซึ่งก็ยังมีอีกเยอะ)
ผ่านไป 7-8 ep ผลก็คือ ทุกข์ทรมานด้วยความอยากรู้ตอนจบแต่ก็ต้องฝ่าฟันผ่านความน่ารำคาญและน่าเบื่อไปให้ได้ ไม่น่าเลยกรู
เรื่องน่ารำคาญ ...ขอบอกก่อนนะ ว่าเป็นรสนิยมของฉัน ไม่ได้หมายความว่าหนังไม่ดีอะไร... หลักๆ ที่เจอ เรื่องแรกก็คืออาการอ้อยอิ่งรำลึกอดีตบ่อยมากกกกกก เหมือนเอาตอนเก่าๆ มารีไวน์ให้ดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แรกๆ ก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไร พอผ่านไปเกือบครึ่งทาง ดูแล้วชักเหนื่อย
อีกเรื่องที่เหนื่อยหน่ายไม่แพ้กันก็คือ ฉากคุยกัน 2 คน แทบจะทุกครั้งเลย (หรือเปล่า ไม่ได้จับตั้งแต่แรก) คุยกันก็ว่าเอื่อยช้าแล้วนะ กว่าจะออกจากปากแต่ละประโยค มันช่างน่าอึดอัดใจ พอคุยกันจบ มองหน้ากันอีกพัก ก็จะมีคนหนึ่งหันหลังกลับแล้วยืนนิ่งอึดใจ (ยังไม่เดินไปนะแค่หันหลัง) แล้วก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งพูดอะไรสักอย่างออกมาเป็นการทิ้งท้าย ถึงจะเดินจากไปได้ ...กรูอยากจะกรีดร้อง
ถ้าตัดทอนเรื่องพวกนี้ออกไปได้น่าจะลดจำนวน ep ลงได้เยอะเลยล่ะ
ไม่ดูเกาหลีเรื่องอื่นแล้วเว้ยยยยย ไม่ใช่แนว
เอาล่ะ ผ่านมาจนถึงตอนจบซะที รู้สึกดีใจมากกกกก กระนั้นตอนจบยิ่งตลกเข้าไปอีกมากมาย ดีที่ Netflix มีให้กดเดินหน้า 10 วินาที ใช้จนคุ้มเลยล่ะ อยากดูตอนจบพอ
++++++++++++++++++++++++++++++++
แต่ในความน่าเบื่อ ก็ยังมีเรื่องดีๆ แทรกอยู่่ อย่างที่บอกว่าตัวโครงเรื่องหลักน่ะใช้ได้เลย ยิ่งเนื้อหาหลายๆ อย่างก็ดีมากๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาจากตัวพระเอก (พัคแซรอย) นั่นแหละ
อย่างแรก (ที่นึกออก) ก็คือในการทำธุรกิจของแซรอยนั้น เห็นคุณค่าของลูกน้องมากๆ ไม่ทอดทิ้งแม้ว่าจะเป็นตัวปัญหา เขาให้โอกาสให้ลูกน้องก้าวข้ามอุปสรรคของตัวเองไปให้ได้ ซึ่งในทางกลับกัน ลูกน้องเองก็ต้องพัฒนาตัวเองให้สมกับที่เจ้านายสนับสนุน
เรื่องต่อมาก็คือวิธีการทำธุรกิจไม่ใช่มุ่งให้ตัวเองรอดร้านเดียวโดยการเหยียบย่ำร้านอื่น ในตอนที่ย้ายไปอยู่ตึกใหม่ เขาช่วยปรับปรุงร้านในละแวกเดียวกันให้มีกิจการดีขึ้น ผลก็คือร้านทันบัมของเขาก็ได้ดีด้วยเช่นกัน แม้ว่าตึกนั้นจะขึ้นชื่อว่าใครมาเปิดก็เจ๊งทุกราย
พอเห็นเรื่องนี้ก็นึกถึงร้านค้าในละแวกบ้านฉัน มีบางตึกที่เมื่อเปิดร้านอะไรก็อยู่ได้ไม่นาน เปลี่ยนเจ้าของบ่อยมาก จนในที่สุดก็กลายเป็นห้องว่างๆ แฟนฉันมักบอกว่า "เจ้าที่ไม่ชอบมั้ง" พอได้ดู Itaewon Class แล้ว ก็ทำให้ได้มุมมองใหม่ นั่นอาจจะไม่ใช่เรื่องของ "เจ้าที่เจ้าทาง" แต่อาจเป็นสิ่งแวดล้อมรอบตัวก็เป็นได้
เรื่องที่ 3 คือพัคแซรอยเป็นคนที่ไม่ท้อแท้จริงๆ เจอปัญหาก็ค่อยๆ แก้ไขไป เจออุปสรรคก็หาทางข้าม ซึ่งต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นพวกไม่ชอบปัญหาเกลียดอุปสรรค พอเจอก็จะเริ่มกลายร่างเป็นหมาหงอยแมวเซา ไม่อยากออกไปฝ่าฟันอะไรอีกแล้ว แก่แล้วขอป้านอนละกัน
เรื่องที่ 4 เขามีแนวทางในการใช้ชีวิตของตัวเอง และไม่ก้าวก่ายการใช้ชีวิตของคนอื่น ทุกคนมีสิทธิ์ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่เคยไปบงการชีวิตใคร ใครไม่เห็นด้วยก็ไม่ต่อต้าน แยกเรื่องงานจากเรื่องส่วนตัวได้
ข้อดีนี้ก็น่าสนใจโดยเฉพาะในโลกโซเชียลทุกวันนี้ที่เห็นความขัดแย้งทางความคิดกันเยอะมากจนแลน่ากลัว หลายคนก่นด่าคนที่เห็นต่างอย่างหยาบคาย หรือไม่ก็ดูถูกดูแคลนอย่างหนัก ทั้งที่ความชอบของคนเราไม่เหมือนกัน บางคนร้องขออิสระทางความคิด แต่ไม่ยอมให้คนอื่นคิดต่างจากตัวเอง พยายามชักจูงให้เชื่อในแนวเดียวกับเขา หลังๆ ฉันมักเข้าไปแอบอ่าน แล้วก็แอบเครียด จนตอนหลังก็แอบเลิกอ่านไปซะเลย 555
จริงๆ ก่อนมาเขียนบล็อกนี้ก็นึกข้อดีออกหลายข้อนะ แต่ป้าแก่แล้ว ป้าลืม (ข้ออ้างมาตรฐานของฉันเลย 555)
++++++++++++++++++++++++++++++++
ลองเข้าไปหาดูข้อมูลเรื่องนี้ น่าสนใจอยู่นะ สั้นๆ ละกัน อ่านภาษาอังกฤษแล้วเหนื่อย
+ ย่านอิแทวอนนั้นเป็นย่านที่มีอยู่จริงในเกาหลีใต้ เป็นย่านท่องเที่ยวกินดื่มของเกาหลี (อิป้านี่ไม่รู้จักหรอก อ่านจากเว็บต่างประเทศน่ะ ^_^)
+ ซีรี่ส์เรื่องนี้สร้างจากเว็บตูนชื่อเดียวกันที่สร้างโดย Kwang Jin ในปี 2016
+ ร้านทันบัม (Danbam) เป็นร้านที่มีอยู่จริงนะจ๊ะ เอ่อ...อยากรู้รายละเอียด เว็บอื่นรู้ดีกว่าฉันเยอะเลย ลองไปหาอ่านดูนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++
ส่งท้ายด้วยปรัชญาฮาประสาแมวๆ ที่เห็นจาก FB เมื่อวันก่อน ชอบจัง "ทุกปัญหามีทางออก แต่ถ้าไม่มีทางออก ก็ไปออกทางเข้าแทน" เอิ่ม เห็นหน้าแมวลอยมาเลย
ก็อย่างที่บอกว่าจากอาการอึนๆ มึนๆ ดูเรื่องไหนก็ไม่บันเทิงสักเท่าไร ปกติดูซีรี่ส์ในแถบอเมริกากับยุโรป แต่ช่วงนี้ดูแบบหมาหงอยแมวเซา เลยลองเปลี่ยนบ้าง เข้าไปดู Itaewon Class ที่มีคำชื่นชมออกมามากมาย เผื่อว่าชีวิตจะมีสีสันกับเขาบ้าง
ดูไป 3 ep ก็รู้สึกว่าไม่ตรงกับสไตล์ของฉันสักเท่าไร จริงๆ โครงเรื่องหลักๆ กับการปูพื้นก็ถือว่าดี ติดแต่ว่าการเขียนบทในการเดินเรื่อง จะออกแนวเหตุบังเอิญเยอะเกิ้น แบบว่าคนนั้นคนนี้ดันมาเจอกันโดยบังเอิญตลอดทั้งเรื่อง
พอไม่ค่อยชอบก็เลยหยุดดู อ๊ะๆ แต่ก็นะ... พอผ่านไปสักหลายวัน หลังจากดูเรื่องอื่นก็ยังไม่สนุก ก็เลยกลับมาต่อซะให้จบ เอ้า...เผื่อจะชอบ พยายามมองข้ามเหตุบังเอิญไป (ซึ่งก็ยังมีอีกเยอะ)
ผ่านไป 7-8 ep ผลก็คือ ทุกข์ทรมานด้วยความอยากรู้ตอนจบแต่ก็ต้องฝ่าฟันผ่านความน่ารำคาญและน่าเบื่อไปให้ได้ ไม่น่าเลยกรู
เรื่องน่ารำคาญ ...ขอบอกก่อนนะ ว่าเป็นรสนิยมของฉัน ไม่ได้หมายความว่าหนังไม่ดีอะไร... หลักๆ ที่เจอ เรื่องแรกก็คืออาการอ้อยอิ่งรำลึกอดีตบ่อยมากกกกกก เหมือนเอาตอนเก่าๆ มารีไวน์ให้ดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แรกๆ ก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไร พอผ่านไปเกือบครึ่งทาง ดูแล้วชักเหนื่อย
อีกเรื่องที่เหนื่อยหน่ายไม่แพ้กันก็คือ ฉากคุยกัน 2 คน แทบจะทุกครั้งเลย (หรือเปล่า ไม่ได้จับตั้งแต่แรก) คุยกันก็ว่าเอื่อยช้าแล้วนะ กว่าจะออกจากปากแต่ละประโยค มันช่างน่าอึดอัดใจ พอคุยกันจบ มองหน้ากันอีกพัก ก็จะมีคนหนึ่งหันหลังกลับแล้วยืนนิ่งอึดใจ (ยังไม่เดินไปนะแค่หันหลัง) แล้วก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งพูดอะไรสักอย่างออกมาเป็นการทิ้งท้าย ถึงจะเดินจากไปได้ ...กรูอยากจะกรีดร้อง
ถ้าตัดทอนเรื่องพวกนี้ออกไปได้น่าจะลดจำนวน ep ลงได้เยอะเลยล่ะ
ไม่ดูเกาหลีเรื่องอื่นแล้วเว้ยยยยย ไม่ใช่แนว
เอาล่ะ ผ่านมาจนถึงตอนจบซะที รู้สึกดีใจมากกกกก กระนั้นตอนจบยิ่งตลกเข้าไปอีกมากมาย ดีที่ Netflix มีให้กดเดินหน้า 10 วินาที ใช้จนคุ้มเลยล่ะ อยากดูตอนจบพอ
++++++++++++++++++++++++++++++++
แต่ในความน่าเบื่อ ก็ยังมีเรื่องดีๆ แทรกอยู่่ อย่างที่บอกว่าตัวโครงเรื่องหลักน่ะใช้ได้เลย ยิ่งเนื้อหาหลายๆ อย่างก็ดีมากๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาจากตัวพระเอก (พัคแซรอย) นั่นแหละ
เรื่องนี้เป็นพระเอกหัวเกาลัด
ไปเจอภาพอื่นที่ไม่ใช่ทรงผมนี้ จำกันไม่ได้เชียวล่ะ
อย่างแรก (ที่นึกออก) ก็คือในการทำธุรกิจของแซรอยนั้น เห็นคุณค่าของลูกน้องมากๆ ไม่ทอดทิ้งแม้ว่าจะเป็นตัวปัญหา เขาให้โอกาสให้ลูกน้องก้าวข้ามอุปสรรคของตัวเองไปให้ได้ ซึ่งในทางกลับกัน ลูกน้องเองก็ต้องพัฒนาตัวเองให้สมกับที่เจ้านายสนับสนุน
ชอบตัวละคร 2 คนนี้ที่สุด ช่วยให้ผ่านจุดน่าเบื่อมาได้อย่างไม่สาหัสมากนัก
เรื่องต่อมาก็คือวิธีการทำธุรกิจไม่ใช่มุ่งให้ตัวเองรอดร้านเดียวโดยการเหยียบย่ำร้านอื่น ในตอนที่ย้ายไปอยู่ตึกใหม่ เขาช่วยปรับปรุงร้านในละแวกเดียวกันให้มีกิจการดีขึ้น ผลก็คือร้านทันบัมของเขาก็ได้ดีด้วยเช่นกัน แม้ว่าตึกนั้นจะขึ้นชื่อว่าใครมาเปิดก็เจ๊งทุกราย
พอเห็นเรื่องนี้ก็นึกถึงร้านค้าในละแวกบ้านฉัน มีบางตึกที่เมื่อเปิดร้านอะไรก็อยู่ได้ไม่นาน เปลี่ยนเจ้าของบ่อยมาก จนในที่สุดก็กลายเป็นห้องว่างๆ แฟนฉันมักบอกว่า "เจ้าที่ไม่ชอบมั้ง" พอได้ดู Itaewon Class แล้ว ก็ทำให้ได้มุมมองใหม่ นั่นอาจจะไม่ใช่เรื่องของ "เจ้าที่เจ้าทาง" แต่อาจเป็นสิ่งแวดล้อมรอบตัวก็เป็นได้
เรื่องที่ 3 คือพัคแซรอยเป็นคนที่ไม่ท้อแท้จริงๆ เจอปัญหาก็ค่อยๆ แก้ไขไป เจออุปสรรคก็หาทางข้าม ซึ่งต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นพวกไม่ชอบปัญหาเกลียดอุปสรรค พอเจอก็จะเริ่มกลายร่างเป็นหมาหงอยแมวเซา ไม่อยากออกไปฝ่าฟันอะไรอีกแล้ว แก่แล้วขอป้านอนละกัน
ร้านแรกโดนปิดก็เปิดใหม่ได้ ปัญหาแก้ได้
เรื่องที่ 4 เขามีแนวทางในการใช้ชีวิตของตัวเอง และไม่ก้าวก่ายการใช้ชีวิตของคนอื่น ทุกคนมีสิทธิ์ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่เคยไปบงการชีวิตใคร ใครไม่เห็นด้วยก็ไม่ต่อต้าน แยกเรื่องงานจากเรื่องส่วนตัวได้
ข้อดีนี้ก็น่าสนใจโดยเฉพาะในโลกโซเชียลทุกวันนี้ที่เห็นความขัดแย้งทางความคิดกันเยอะมากจนแลน่ากลัว หลายคนก่นด่าคนที่เห็นต่างอย่างหยาบคาย หรือไม่ก็ดูถูกดูแคลนอย่างหนัก ทั้งที่ความชอบของคนเราไม่เหมือนกัน บางคนร้องขออิสระทางความคิด แต่ไม่ยอมให้คนอื่นคิดต่างจากตัวเอง พยายามชักจูงให้เชื่อในแนวเดียวกับเขา หลังๆ ฉันมักเข้าไปแอบอ่าน แล้วก็แอบเครียด จนตอนหลังก็แอบเลิกอ่านไปซะเลย 555
จริงๆ ก่อนมาเขียนบล็อกนี้ก็นึกข้อดีออกหลายข้อนะ แต่ป้าแก่แล้ว ป้าลืม (ข้ออ้างมาตรฐานของฉันเลย 555)
++++++++++++++++++++++++++++++++
ลองเข้าไปหาดูข้อมูลเรื่องนี้ น่าสนใจอยู่นะ สั้นๆ ละกัน อ่านภาษาอังกฤษแล้วเหนื่อย
+ ย่านอิแทวอนนั้นเป็นย่านที่มีอยู่จริงในเกาหลีใต้ เป็นย่านท่องเที่ยวกินดื่มของเกาหลี (อิป้านี่ไม่รู้จักหรอก อ่านจากเว็บต่างประเทศน่ะ ^_^)
ภาพจาก http://wanderwithangela.com/nightlife-bars/seoul-nightlife-guide/
+ ซีรี่ส์เรื่องนี้สร้างจากเว็บตูนชื่อเดียวกันที่สร้างโดย Kwang Jin ในปี 2016
ภาพจาก https://www.kpopmap.com/8-itaewon-class-characters-in-their-original-webtoon-forms/
+ ร้านทันบัม (Danbam) เป็นร้านที่มีอยู่จริงนะจ๊ะ เอ่อ...อยากรู้รายละเอียด เว็บอื่นรู้ดีกว่าฉันเยอะเลย ลองไปหาอ่านดูนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++
ส่งท้ายด้วยปรัชญาฮาประสาแมวๆ ที่เห็นจาก FB เมื่อวันก่อน ชอบจัง "ทุกปัญหามีทางออก แต่ถ้าไม่มีทางออก ก็ไปออกทางเข้าแทน" เอิ่ม เห็นหน้าแมวลอยมาเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น