เมื่อเช้านี้ระหว่างการทำความสะอาดบ้าน ฉันก็จัดการเลื่อนตำแหน่งโต๊ะทำงานเสียใหม่ ให้หันหน้ามองออกไปทางหน้าต่างได้ พยายามดันโต๊ะไปให้ชิดผนัง แต่ก็ติดชายผ้าม่าน เอาไงดีล่ะ ตอนแรกหาตัวหนีบมาหนีบให้ชายผ้าม่านยกสูง แต่ไม่ได้ผล วิธีต่อมาคือเอาเข็มกลัด จะมากลัดติดชายแทนการสอยด้วยเข็ม แต่แทงเข็มไม่เข้า 5555
โต๊ะนี่จะวางเข้ามุม ปลายโต๊ะด้านหนึ่งล้ำไปในเขตหน้าต่าง เป็นบานเลื่อนที่ไม่ได้เปิดใช้งาน ปกติก็ปิดม่านไว้ตลอด ไว้บังสายตาคนนอกบ้าน แต่พอจะจัดโต๊ะแบบนี้ก็เลยต้องปลดห่วงผ้าม่านด้านซ้ายสุด แล้วก็เลื่อนผ้าให้มาอยู่ตรงกลางบานหน้าต่าง จบ... ปิดม่านไม่ได้ แต่ได้มองดูนกกระจอกตีกันบนสายไฟหน้าบ้านแทน (ฮา)
++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงก่อนยุคโควิด 19 ฉันก็แทบจะไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหน คือไม่ใช่คนช่างเที่ยว อย่างมากสุดก็คือไปห้างสรรพสินค้า เดินร้านหนังสือสัก 2-3 ร้าน เดินดูเครื่องเขียนสักหน่อย (ไม่ได้ซื้อก็ขอให้ได้ดู) กินชาผลไม้สักแก้ว แล้วก็กลับบ้าน อาจมีของกินติดไม้ติดมือมานิดหน่อย แต่ไม่ได้ช็อปอะไรนัก ไม่ใช่ชีวิตเรียบง่ายหรอก แต่เงินในกระเป๋ามีจำกัดน่ะ (ฮา...อีกรอบพร้อมน้ำตา)
มายุคโควิด 19 ชีวิตยิ่งสมถะยิ่งขึ้น อยู่แต่กับบ้าน เดินไปเดินมาเป็นวิญญาณหลงทาง บางวันพยายามหางานทำแก้เบื่อ แต่ก็เบื่องานอีก ช่างเป็นชีวิตที่ไร้จุดยืนจริงๆ เลยฉัน
สมัยก่อนฉันไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ ต้องหาอะไรทำได้ตลอด ไม่รู้ว่าเริ่มออกอาการไม่อยากทำอะไรกันเมื่อไร เมื่อ 2-3 ปีก่อน ไม่อยากทำงานก็ยังอยากดูหนังกับอ่านหนังสืออยู่ แต่ตอนนี้หนังกับหนังสือก็ไม่อยากแตะ นี่อ่าน "ชายร้อยปีฯ" มาเป็นเดือนแล้ว เพิ่งไปครึ่งเล่มเอง
ข้ออ้างคลาสิกของฉันก็คือ ...ป้าแก่แล้ว 555
++++++++++++++++++++++++++++++
แต่ก็ยังมีอย่างหนึ่งที่ชอบทำ และทำมาตลอดทั้งชีวิต มีช่วงหลังๆ นี่แหละที่อาจจะทำแล้วเหนื่อยมาก เพราะสังขารไม่ค่อยอำนวย นั่นก็คือการจัดห้อง
สมัยก่อนตอนอยู่กับครอบครัว--พ่อแม่พี่น้อง ฉันก็จะมีโลกส่วนตัวในห้องนอน ที่ฉันจะเฝ้าแต่จัดโน่นนี่นั่นตลอดเวลา ตอนเด็กๆ ชอบดูหนังสือแต่งห้องโดยเฉพาะของอมรินทร์ ซื้อมาเยอะมาก ถึงกับมีสมุดติดภาพห้องที่ชอบไว้เลยทีเดียว แต่ด้วยความที่ยังเด็ก ไม่มีเงินซื้อของแต่งห้อง ก็เลยต้องไปขุดคุ้ยหา และยึดของจากคนอื่นมาแต่งห้องแทน (นิสัย)
จากเด็กจนโต ฉันสะสมข้าวของไว้ตามลำดับของชีวิต พอมีเงินก็ซื้อของมาเก็บ ทิ้งไปบ้างในระหว่างทาง แต่ส่วนใหญ่ยังเก็บ เก็บเยอะมาก จนย้ายตามแฟนไปต่างจังหวัดก็ขนไปเก็บที่นั่น เก็บจริงๆ นะ เก็บไว้ในลัง วันดีคืนดีก็จะขุดของออกมาแต่งบ้าน แต่พอเจอฝุ่นก็เก็บเข้าลังอีก เก็บไว้เป็นคนบ้าสมบัติ
พอมีบ้านของตัวเอง สมบัติบ้าเหล่านี้ก็ยังติดตามไป คราวนี้ได้จัดทั้งบ้าน พอมีสถานที่วางของเยอะ ก็ยิ่งมีของเยอะเพิ่มขึ้นมาก พอมองย้อนกลับไปก็ตกใจว่าทำไมของเยอะขึ้นขนาดนี้
ในยุคเศรษฐกิจตกต่ำ ต้มยำกุ้ง ฉันกับแฟนก็ขนเอาข้าวของไปวางขายเป็นของมือสอง เป็นคนพวกที่ออกมาวางขายเป็นรุ่นแรกๆ (เพราะไม่มีตังค์ใช้) ขายดิบขายดีเพราะราคาถูก ไม่เคยขายเลยไม่กล้าตั้งราคาสูง กลัวขายไม่ออก
แม้จะอย่างนั้นข้าวของก็ยังเยอะอยู่ดี (เพราะมีหลายอย่างไม่อยากขาย งกอ่ะ)
จนมาเมื่อราว 20 ปีละมั้ง ฉันเริ่มแก่ตัว เริ่มเหนื่อยกับการทำความสะอาดบ้าน เหนื่อยกับการเก็บของไว้ในลังแล้วไม่ได้ใช้ ก็เลยเริ่มทยอยนำออกขายบ้าง (ขายหนังสือมือสองได้เยอะเลย) บริจาคบ้าง ทิ้งบ้าง หรือไม่ก็ยกให้พี่สาวกับพี่ชาย (ที่รับทุกอย่างไปเก็บไว้แทน เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย) เริ่มทำมาตั้งแต่ก่อนที่คำว่า Minimal จะนิยมเสียอีก
มาถึงตอนนี้ของก็ยังเยอะในระดับหนึ่ง แม้จะเทียบกับสมัยก่อนไม่ได้ ตอนนี้บ้านจึงมีที่ว่างโล่งให้ได้เดินได้สะดวก ไม่เก็บของไว้ในลังเกินจำเป็น (แต่ก็ยังมีบ้าง พวกเสื้อผ้าสำรอง หรือเสื้อผ้าหน้าหนาว) แต่นิสัยหนึ่งที่ยังไม่เลิกก็คือ "จัดห้อง"
ตั้งแต่ย้ายมาบ้านหลังนี้ได้ 4 ปี ฉันย้ายโต๊ะทำงานไปตามห้องต่างๆ น่าจะเกิน 10 รอบแล้ว นี่ยังไม่นับว่าในห้องเดียวกันก็ย้ายโต๊ะ-ตู้-ชั้นหนังสือ ไปไว้มุมต่างๆ อีกหลายต่อหลายครั้ง น่าจะได้เกินร้อยแล้วล่ะ
คนอื่นรักการท่องเที่ยวรอบโลก ฉันน่ะรักการย้ายโต๊ะทำงานไปรอบบ้านเสียจริง (ฮาาาาา)
เหมือนพวกไม่พอใจในชีวิตยังไงไม่รู้สิ
เมื่อวานได้ไปค้นภาพถ่ายเก่าๆ สมัยยังหัดถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์ม สมัยก่อนยังไม่มีกล้องดิจิตอล หัดถ่ายภาพนี่ถือเป็นการลงทุนที่สาหัสทีเดียว โดยเฉพาะกับคนที่ถ่ายภาพไม่สวย แต่ภาพไม่สวยเมื่ออดีตก็ทำให้ฉันได้ระลึกถึงชีวิตในอดีตเมื่อนำกลับมาดู
++++++++++++++++++++++++++++++
ชีวิตตอนนี้ที่ขี้เกียจทำงาน ขี้เกียจทำงานอดิเรก เบื่อเรื่องบันเทิง กลับชอบนักกับการมองไปรอบๆ ตัวแล้วหาทางวางแผนทิ้งข้าวของและจัดห้องใหม่ไปเรื่อยๆ
ส่งท้าย : พยายามจะหาอะไรมาเขียนเรื่อยๆ แต่การเดินไปเดินมารอบบ้านเป็นวิญญาณหลงทาง ก็แทบจะไม่มีอะไรให้เล่าสักเท่าไรเลย คิดว่าต่อไปคงเป็นการนินทาแมวแล้วล่ะ
โต๊ะนี่จะวางเข้ามุม ปลายโต๊ะด้านหนึ่งล้ำไปในเขตหน้าต่าง เป็นบานเลื่อนที่ไม่ได้เปิดใช้งาน ปกติก็ปิดม่านไว้ตลอด ไว้บังสายตาคนนอกบ้าน แต่พอจะจัดโต๊ะแบบนี้ก็เลยต้องปลดห่วงผ้าม่านด้านซ้ายสุด แล้วก็เลื่อนผ้าให้มาอยู่ตรงกลางบานหน้าต่าง จบ... ปิดม่านไม่ได้ แต่ได้มองดูนกกระจอกตีกันบนสายไฟหน้าบ้านแทน (ฮา)
มุมล่าสุดที่เพิ่งจัดเสร็จ โต๊ะเก่านับ 10 ปี ยังติดสอยห้อยตามกันมาตลอด
++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงก่อนยุคโควิด 19 ฉันก็แทบจะไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหน คือไม่ใช่คนช่างเที่ยว อย่างมากสุดก็คือไปห้างสรรพสินค้า เดินร้านหนังสือสัก 2-3 ร้าน เดินดูเครื่องเขียนสักหน่อย (ไม่ได้ซื้อก็ขอให้ได้ดู) กินชาผลไม้สักแก้ว แล้วก็กลับบ้าน อาจมีของกินติดไม้ติดมือมานิดหน่อย แต่ไม่ได้ช็อปอะไรนัก ไม่ใช่ชีวิตเรียบง่ายหรอก แต่เงินในกระเป๋ามีจำกัดน่ะ (ฮา...อีกรอบพร้อมน้ำตา)
มายุคโควิด 19 ชีวิตยิ่งสมถะยิ่งขึ้น อยู่แต่กับบ้าน เดินไปเดินมาเป็นวิญญาณหลงทาง บางวันพยายามหางานทำแก้เบื่อ แต่ก็เบื่องานอีก ช่างเป็นชีวิตที่ไร้จุดยืนจริงๆ เลยฉัน
สมัยก่อนฉันไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ ต้องหาอะไรทำได้ตลอด ไม่รู้ว่าเริ่มออกอาการไม่อยากทำอะไรกันเมื่อไร เมื่อ 2-3 ปีก่อน ไม่อยากทำงานก็ยังอยากดูหนังกับอ่านหนังสืออยู่ แต่ตอนนี้หนังกับหนังสือก็ไม่อยากแตะ นี่อ่าน "ชายร้อยปีฯ" มาเป็นเดือนแล้ว เพิ่งไปครึ่งเล่มเอง
ไม่ใช่ไม่สนุก แต่อ่านยังไงก็ไม่จบซะที
ข้ออ้างคลาสิกของฉันก็คือ ...ป้าแก่แล้ว 555
++++++++++++++++++++++++++++++
แต่ก็ยังมีอย่างหนึ่งที่ชอบทำ และทำมาตลอดทั้งชีวิต มีช่วงหลังๆ นี่แหละที่อาจจะทำแล้วเหนื่อยมาก เพราะสังขารไม่ค่อยอำนวย นั่นก็คือการจัดห้อง
สมัยก่อนตอนอยู่กับครอบครัว--พ่อแม่พี่น้อง ฉันก็จะมีโลกส่วนตัวในห้องนอน ที่ฉันจะเฝ้าแต่จัดโน่นนี่นั่นตลอดเวลา ตอนเด็กๆ ชอบดูหนังสือแต่งห้องโดยเฉพาะของอมรินทร์ ซื้อมาเยอะมาก ถึงกับมีสมุดติดภาพห้องที่ชอบไว้เลยทีเดียว แต่ด้วยความที่ยังเด็ก ไม่มีเงินซื้อของแต่งห้อง ก็เลยต้องไปขุดคุ้ยหา และยึดของจากคนอื่นมาแต่งห้องแทน (นิสัย)
มีบ้านเป็นของตัวเอง ก็จัดทั้งบ้านเลย
จากเด็กจนโต ฉันสะสมข้าวของไว้ตามลำดับของชีวิต พอมีเงินก็ซื้อของมาเก็บ ทิ้งไปบ้างในระหว่างทาง แต่ส่วนใหญ่ยังเก็บ เก็บเยอะมาก จนย้ายตามแฟนไปต่างจังหวัดก็ขนไปเก็บที่นั่น เก็บจริงๆ นะ เก็บไว้ในลัง วันดีคืนดีก็จะขุดของออกมาแต่งบ้าน แต่พอเจอฝุ่นก็เก็บเข้าลังอีก เก็บไว้เป็นคนบ้าสมบัติ
พอมีบ้านของตัวเอง สมบัติบ้าเหล่านี้ก็ยังติดตามไป คราวนี้ได้จัดทั้งบ้าน พอมีสถานที่วางของเยอะ ก็ยิ่งมีของเยอะเพิ่มขึ้นมาก พอมองย้อนกลับไปก็ตกใจว่าทำไมของเยอะขึ้นขนาดนี้
หนังสือที่ยังเก็บไว้
ในยุคเศรษฐกิจตกต่ำ ต้มยำกุ้ง ฉันกับแฟนก็ขนเอาข้าวของไปวางขายเป็นของมือสอง เป็นคนพวกที่ออกมาวางขายเป็นรุ่นแรกๆ (เพราะไม่มีตังค์ใช้) ขายดิบขายดีเพราะราคาถูก ไม่เคยขายเลยไม่กล้าตั้งราคาสูง กลัวขายไม่ออก
แม้จะอย่างนั้นข้าวของก็ยังเยอะอยู่ดี (เพราะมีหลายอย่างไม่อยากขาย งกอ่ะ)
จนมาเมื่อราว 20 ปีละมั้ง ฉันเริ่มแก่ตัว เริ่มเหนื่อยกับการทำความสะอาดบ้าน เหนื่อยกับการเก็บของไว้ในลังแล้วไม่ได้ใช้ ก็เลยเริ่มทยอยนำออกขายบ้าง (ขายหนังสือมือสองได้เยอะเลย) บริจาคบ้าง ทิ้งบ้าง หรือไม่ก็ยกให้พี่สาวกับพี่ชาย (ที่รับทุกอย่างไปเก็บไว้แทน เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย) เริ่มทำมาตั้งแต่ก่อนที่คำว่า Minimal จะนิยมเสียอีก
มาถึงตอนนี้ของก็ยังเยอะในระดับหนึ่ง แม้จะเทียบกับสมัยก่อนไม่ได้ ตอนนี้บ้านจึงมีที่ว่างโล่งให้ได้เดินได้สะดวก ไม่เก็บของไว้ในลังเกินจำเป็น (แต่ก็ยังมีบ้าง พวกเสื้อผ้าสำรอง หรือเสื้อผ้าหน้าหนาว) แต่นิสัยหนึ่งที่ยังไม่เลิกก็คือ "จัดห้อง"
ตั้งแต่ย้ายมาบ้านหลังนี้ได้ 4 ปี ฉันย้ายโต๊ะทำงานไปตามห้องต่างๆ น่าจะเกิน 10 รอบแล้ว นี่ยังไม่นับว่าในห้องเดียวกันก็ย้ายโต๊ะ-ตู้-ชั้นหนังสือ ไปไว้มุมต่างๆ อีกหลายต่อหลายครั้ง น่าจะได้เกินร้อยแล้วล่ะ
ตู้ที่เปลี่ยนผ่านมือมาหลายรุ่น ตอนนี้มาตกที่ฉัน นานๆ ค่อยเปลี่ยนที่วางสักครั้ง มันหนักน่ะ 555
คนอื่นรักการท่องเที่ยวรอบโลก ฉันน่ะรักการย้ายโต๊ะทำงานไปรอบบ้านเสียจริง (ฮาาาาา)
เหมือนพวกไม่พอใจในชีวิตยังไงไม่รู้สิ
เมื่อวานได้ไปค้นภาพถ่ายเก่าๆ สมัยยังหัดถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์ม สมัยก่อนยังไม่มีกล้องดิจิตอล หัดถ่ายภาพนี่ถือเป็นการลงทุนที่สาหัสทีเดียว โดยเฉพาะกับคนที่ถ่ายภาพไม่สวย แต่ภาพไม่สวยเมื่ออดีตก็ทำให้ฉันได้ระลึกถึงชีวิตในอดีตเมื่อนำกลับมาดู
ภาพเก่า มีห้องก็จัดห้อง
ภาพเก่า หนังสือพวกนี้ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
ภาพเก่า เรียกว่าจัดห้องก็จริง แต่จัดแบบรกๆ ส่วนใหญ่เน้นเปลี่ยนที่วางโต๊ะทำงาน 5555
ภาพเก่า คอมพิวเตอร์เริ่มใช้มาตั้งแต่รุ่น 386
ภาพเก่า คอมพิวเตอร์เปลี่ยนรุ่นกันมาเรื่อยๆ เงินหมดไปกับเรื่องพวกนี่แหละ
ชีวิตตอนนี้ที่ขี้เกียจทำงาน ขี้เกียจทำงานอดิเรก เบื่อเรื่องบันเทิง กลับชอบนักกับการมองไปรอบๆ ตัวแล้วหาทางวางแผนทิ้งข้าวของและจัดห้องใหม่ไปเรื่อยๆ
จะย้ายจะทำอะไรก็เกรงใจกันบ้างนะทาสแม่
ส่งท้าย : พยายามจะหาอะไรมาเขียนเรื่อยๆ แต่การเดินไปเดินมารอบบ้านเป็นวิญญาณหลงทาง ก็แทบจะไม่มีอะไรให้เล่าสักเท่าไรเลย คิดว่าต่อไปคงเป็นการนินทาแมวแล้วล่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น