นี่ก็1 เดือนแล้วที่บุญสุขหลงทางออกจากบ้าน เป็น 1 เดือนที่ทนทุกข์มากๆ ก่อนหน้านี้เคยเห็นประกาศหมาแมวหายฉันก็รู้สึกสงสารหมาแมวที่ต้องพลัดหลงจากเจ้าของ แต่ขอบอกว่าฉันไม่เคยเข้าใจซึ้งถึงความรู้สึกจริงๆ ของเจ้าของที่หมาแมวหายมาก่อน เลี้ยงแมวมาทั้งหมด 10 ตัว เป็นเวลารวมกว่า 20 ปี ไม่เคยที่จะพรากจากกันด้วยการพลัดหลง ฉันไม่เข้าใจหรอก จนกระทั่งได้เจอเข้ากับตัวเองในครั้งนี้
สำหรับแมวที่ฉันเลี้ยงไว้ พวกมันก็คือส่วนหนึ่งในชีวิต แมวแต่ละตัวคือแต่ละส่วนที่ประกอบเป็นชีวิต แต่ละตัวจะไม่ซ้ำตำแหน่งแห่งหนกัน
เมื่อแมวที่ฉันรักตายจากไปเป็นตัวแรกครั้งแรก ฉันร้องไห้ถึงมันนานนับเดือน หัวใจเป็นรูโหว่รูปบุญทิ้งอยู่เนิ่นนาน จากนั้นเมื่อตัวที่ 2 – 3 – 4 ถึงตัวที่ 7 ตายจากไปทีละตัว ทุกตัวฉันโศกเศร้ามากมายเท่าๆ กัน แต่ระยะเวลาเริ่มสั้นลง ไม่ใช่ว่าชินชาหรือไม่รัก แต่นั่นคือจุดหมายที่ฉันเลี้ยงดูมันมาเพื่อให้มันตายก่อนที่ฉันจะตาย และทุกครั้งฉันก็รู้ว่าฉันกับสามีดูแลมันมาเป็นอย่างดีก่อนจะถึงจุดนี้
การพลัดพรากจากกันด้วยการตายจากที่ว่าเจ็บปวดแล้ว การพลัดพรากจากกันด้วยการหลงทางออกไป ยิ่งเจ็บปวดกว่า ทุกวันที่ผ่านมาฉันเฝ้าแต่คิดว่าบุญสุขเป็นยังไงบ้าง หวาดกลัวบ้างไหม หิวหรือเปล่า (ก็ปกติกินทั้งวัน) นอนหนาวมั้ยกลางคืน มีแมวมาแกล้งบ้างมั้ย
ทุกครั้งที่คิดแบบนี้ฉันจะร้องไห้ทุกครั้ง พยายามห้ามตัวเองแล้ว แต่มันยากมากๆ
ชีวิตทุกวันนี้มองย้อนกลับไปกลับมา ถึงสิ่งที่ควรทำเพื่อไม่ให้บุญสุขหลงทาง และสิ่งที่ควรทำก่อนหน้านี้เพื่อที่จะได้ตัวบุญสุขกลับมา (คลาดกันแค่ 2-3 วัน ที่มีคนจับตัวได้แล้วปล่อยไปเพราะไม่รู้ว่าฉันกำลังตามหา) มันหมุนวนเวียนไปมาในหัว
และฉากสมมติที่วาดฝันขึ้นถึงสิ่งที่อยากให้เกิด คือฉันไปเจอบุญสุขในสถานการณ์ต่างๆ กัน หรือบุญสุขหากลับมาบ้านได้เอง
ทุกครั้งที่เห็นข่าวแมวกลับบ้านไปหาเจ้าของความรู้สึกของฉันมันปนเปกันระหว่างยินดีกับอิจฉา ทำไมบุญสุขของฉันถึงไม่ได้กลับมาแบบนั้นบ้าง ครั้นเห็นข่าวแมวที่ยังหลงทางอยู่นานนับเดือนฉันก็หวาดหวั่นว่าบุญสุขจะไม่กลับมาอีกแล้ว
ทุกวันนี้ก่อนนอนฉันตั้งใจว่าเช้าขึ้นฉันจะกลับมาทำงานที่ค้างไว้ไปพลางรอบุญสุข แต่มันไม่เคยเป็นจริงเหมือนฉากในจินตนาการของฉันนั่นแหละ ฉันหล่อเลี้ยงใจตัวเองด้วยข่าวที่อ่านพบว่าแมวที่หลงทางไปกับรถยนต์กลับมาบ้านได้เอง หรือตามกลิ่นเจ้าของกลับมาได้
ถึงแม้ทุกวันนี้จะได้เอาประกาศไปติด หรือเอาใบปลิวไปแจก แต่ฉันก็รู้ว่าบุญสุขแมวขี้กลัวตัวนี้จะไม่มีวันออกมาให้ใครได้เห็นตัวเป็นอันขาด แม้แต่กับฉันก็ตามที
มีพี่คนหนึ่งในซอยที่ฉันไปตามอยู่แทบทุกวัน เขาออกมาคุยด้วย เขาช่วยแชร์เรื่องบุญสุขไปในกลุ่ม Line ของเขา เขาปลอบใจว่าถ้ามันหิวก็จะออกมาให้คนเห็นเอง (ฉันไม่แน่ใจ) แมวสวยๆ อย่างบุญสุขคงมีคนรับไปเลี้ยง ให้ฉันทำใจ
จริงๆ ฉันก็รู้ว่าวันหนึ่งฉันต้องกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม แม้ว่าบุญสุขจะไม่ได้กลับมา แต่มันคงจะไม่ใช่ชีวิตเดิมๆ มันมีรูโหว่ตัวใหญ่หนัก 7 กิโลกว่าของบุญสุขอยู่ตรงนั้น ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
และฉันรู้ว่าคนอื่นที่รับบุญสุขไปเลี้ยงคงทนมันไม่ได้นานหรอก ทั้งดุ (เคยกัดฉันจนจมเขี้ยวมาแล้ว) ทั้งฉี่ปล่อยกลิ่นเรี่ยราดทั้งที่ทำหมันแล้ว ทั้งกินจุเป็นแมวอดอยาก แม้แต่ฉันก่อนที่มันจะหายไปฉันยังเบื่อหน่ายพฤติกรรมพวกนี้มาแล้ว
ชีวิตฉันจะกลับเป็นปกติได้ยังไงในเมื่อมองไปก็เห็นที่ที่มันชอบนอนอืด ถ้วยน้ำที่มันนอนเลียน้ำเนิ่นนาน พลาสติกที่ปิดตรงที่มันชอบไปฉี่ ก็ยังปิดไว้ที่เดิมรอให้มันกลับมา ข้างที่นอนตอนกลางคืนที่บุญสุขชอบมานอนเบียดจนฉันแทบตกที่นอน ผ้าห่มที่มันนอนทับจนฉันห่มได้แค่ปลายผ้า ถ้วยอาหารที่ต้องตักเทๆ ให้มันทุก 10 วินาที ตัวใหญ่ๆ ที่ชอบมายืนบังแท็บเล็ตที่ฉันกำลังดูหนัง หางสั้นๆ ป้อมๆ ที่สบัดตีหน้าจนแว่นหลุด และอีกหลายอย่างที่จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป
ตอนเอาใบปลิวไปแจกร้านค้าละแวกนั้น หลายคนกระตือรือร้น ช่วยเหลืออย่างดี แต่ฉันก็รู้ว่าเมื่อผ่านไป ทุกอย่างจะเริ่มกลับมาสงบนิ่งและลืมเลือน แล้วบุญสุขแมวบ้านก็จะกลายไปเป็นแมวจรอย่างสมบูรณ์แบบ
แค่คิดว่ามันต้องกลายสภาพเป็นแมวจรก็บีบใจมากๆ ขนาดแมวทางด่วนยังเจอเจ้าของข้ามจังหวัดไกลถึงหาดใหญ่ แต่สำหรับฉันกับบุญสุขระยะทางที่ห่างกันไม่เกิน 600 เมตร ทำไมถึงดูไร้ความหวังซะขนาดนั้น
ฉันอยากให้มีสักวันที่ฉันได้ประกาศออกมาว่าบุญสุชกลับบ้านแล้ว บุญสุขกลับมาแล้ว
บล็อคนี้ฉันตั้งใจไว้สำหรับเขียนเรื่องที่สนุกสนาน แม้แต่ตอนแมวหลายตัวตายไปฉันก็ไม่เคยนำมาโพสต์ลง เพราะอยากเก็บความเศร้าเสียใจไว้เป็นส่วนตัว ถ้าฉันไม่เจอกับบุญสุขอีก บล็อคนี้อาจเป็นบล็อคสุดท้ายที่ฉันจะเขียน