กว่าจะรู้ว่าภาพบนหน้าปกหนังสือ "คำสารภาพ" เล่มนี้เป็นภาพของอะไรก็ต้องอ่านหนังสือจบไป 1 บทก่อนล่ะนะ
ซื้อหนังสือของ แพรวสำนักพิมพ์ เล่มนี้จากร้านอมรินทร์ แต่สภาพหนังสือค่อนข้างแย่ ถ้าจำไม่ผิดมีหนังสือในชั้นวางอยู่ราว 3-4 เล่ม สภาพเล่มนี้ดีสุดล่ะ มีขอบปกเป็นรอยขูดจนผิวที่เคลือบไว้เริ่มจะลอก มุมปกหน้าขวาบนย่นยู่หลายหน้า แต่ด้วยความที่ช่วงนี้อยากอ่านหนังสือแนวสืบสวนมากๆ ก็เลยตัดสินใจซื้อมา
ในระยะหลังนี่การเลือกหนังสืออ่านของฉันเริ่มยากเย็นขึ้นทุกวัน ณ วัยนี้ของชีวิตฉันชอบกลับมาอ่านหนังสือสืบสวนอีกครั้ง แต่หาแบบที่ชอบได้ยาก วันก่อนไปได้มา 1 เล่ม ชื่อ Dread พอเปิดอ่านถึงรู้ว่าเป็นสืบสวนแนววัยรุ่น เฮ้อ... แล้วก็ตามคาด ไม่สนุกเลยสำหรับฉัน สงสัยจะแก่เกิน
ชื่อหนังสือคือคำสารภาพ แต่ฉันอยากเปลี่ยนให้มันเป็น "ความแค้นอันแสนหวาน" จริงๆ จุดเริ่มต้นของเรื่องมาจากการเสียชีวิตของมะนะมิเด็กหญิงอายุ 4 ขวบที่สาเหตุน่าจะเป็นการจมน้ำตาย แต่เมื่อแม่ของมะนะมิซึ่งเป็นครูโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งสืบสวนก็รู้ว่านั่นคือการฆาตกรรมจากน้ำมือของลูกศิษย์ 2 คนในห้องของเธอนั่นเอง แทนที่จะแจ้งตำรวจซึ่งคนผิดก็จะรอดตัวเนื่องจากความเป็นเยาวชน เธอจึงเลือกที่จะลงมือแก้แค้นด้วยตัวเอง
โครงเรื่องเรียบง่าย แต่สิ่งที่ทำให้หนังสือเล่มนี้โดดเด่นน่าจะอยู่ที่วิธีการนำเสนอที่ค่อยๆ เปิดเผยเรื่องราวที่เป็นเบื้องหลังของเหตุฆาตกรรมครั้งนี้ ซึ่งเมื่อเจาะลึกลงไปเรื่อยๆ เราก็จะพบว่าต้นตอของปัญหามาจากครอบครัวนั่นเอง
แต่ละบทจะเป็นการเล่าเรื่องราวของตัวละครแต่ละตัวที่มีส่วนในเหตุการณ์ครั้งนี้โดยให้ "ตัวเอง" เป็นคนเล่า ดังนั้นเราจึงมองเห็นสาเหตุลึกๆ ที่ทำให้เขาหรือเธอผู้นั้นทำแต่ละอย่างลงไปอย่างชัดเจนในแบบที่คนอื่นไม่มีทางเข้าใจได้
บทหนึ่งที่ติดฝังในใจฉันมากๆ ก็คือบทที่แม่คนหนึ่งของฆาตกรเปิดเผยความในใจของตัวเองผ่านทางไดอารีเล่มหนึ่ง เธอเป็นแม่ที่ปกป้องลูกชายมากๆ จนมองข้ามความผิดพลาดในสิ่งที่ตัวเองทำ แต่เธอกลับมองเห็นความผิดพลาดของคนอื่นได้อย่างชัดเจนแม้จะเล็กน้อยเพียงใดก็ตาม
เธอวิพากษ์สังคมว่าพื้นฐานของเด็กแต่ละคนล้วนเกิดมาจากครอบครัว และตำหนิคนนั้นคนนี้ว่าทำพลาดแบบไหน แต่กลับมองข้ามความผิดพลาดของตัวเอง และคอยแต่จะปลาบปลื้มว่าลูกของตัวเองเป็นคนดี เป็นเหยื่อของผู้อื่น แม้ว่าสิ่งนั้นจะเกิดจากรักของแม่ก็ตาม สิ่งเหล่านี้หล่อหลอมให้ลูกชายของเธอเป็นไอ้ขี้แพ้ จนต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยการฆาตกรรมเด็กหญิงไม่มีทางสู้ไปคนหนึ่ง เปรียบได้กับคำที่ว่า "พ่อแม่รังแกฉัน"
การแก้แค้นของครูสาวไม่ได้โหดร้ายทารุณทางร่างกาย แต่กลับสร้างความกดดันทางด้านจิตใจกับผู้ผิดได้อย่างเจ็บปวดมากกว่าหลายเท่านัก