เรื่องเล่าจากหนังสือ 3 แมว 2 คน : ep 3 เลี้ยงดูปูเสื่อ

ทุกคนที่เคยเลี้ยงแมวและหมาต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เราเลี้ยงหมาไว้เป็นลูกน้อง ส่วนแมวนั้นเราเลี้ยงไว้เป็นเจ้านาย ไม่นานนักฉันก็รับรู้ภาระหน้าที่นี้เป็นอย่างดี กับหมาที่เคยเลี้ยงไว้ฉันแทบไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไร ให้อะไรมันก็กิน นอนก็นอนนอกบ้าน พอเรียกก็กระดิกหางเข้ามาหา แต่เจ้าเหมียวนี่สิ…

หลังมื้อแรกผ่านไป เจ้าเหมียวก็เริ่มแสดงอาการว่าไม่อยากกินข้าวคลุกปลาทูอีกต่อไป มันมาดม ๆ แล้วก็หันหน้าเดินหนีไป ถ้าไม่หิวจริงๆ ก็ไม่แลเชียวละ แทนที่จะคิดว่ามันไม่กินก็ตามใจ ฉันกลับหาทางเอาอกเอาใจโดยการไปหาซื้ออาหารเม็ดมาให้

อาหารเม็ดกล่องแรกถือว่าเสี่ยงเอาเรื่อง ช่วงชีวิตในขณะนั้นฉันไม่มีเงินพอสำหรับเรื่องสิ้นเปลืองขนาดนี้ หากว่าเจ้าเหมียวไม่กินก็คงเสียดายน้ำตาตกแม้จะซื้อกล่องเล็กสุดมาแล้ว พอเห็นเจ้าเหมียวก้มกินอาหารเม็ดกรอบแกรบอย่างเอร็ดอร่อย ฉันแทบจะลุกขึ้นปิดซอยเลี้ยงฉลองกันเลย (ถ้ามีตังค์)

ถึงแม้ราคาอาหารเม็ดจะไม่ใช่ถูกๆ แต่ก็ยังดีกว่าซื้อปลาทูมาคลุกให้แล้วมันไม่กิน อาหารเม็ดจึงเป็นทางเลือกแรกในการจัดเตรียมอาหารให้มัน เหมาะมากสำหรับคนขี้เกียจอย่างฉัน แค่เทใส่ถ้วยก็จบ ยิ่งใช้วิธีเทใส่ถ้วยวางไว้เป็นการถาวร ก็ยิ่งตอบสนองความขี้เกียจของฉันได้เป็นอย่างดี มันหิวเมื่อไรก็มากินเองนั่นแหละ

วางถ้วยอาหารบนที่รองขาตู้ แล้วโรยด้วยแป้งด้านในแทนน้ำไว้กันมด

แต่เจ้าเหมียวก็ไม่ปล่อยให้ฉันขี้เกียจอยู่นาน หลังจากผ่านไปไม่กี่วันมันก็เริ่มไม่กินอาหารเม็ดที่เทวางไว้ ทุกครั้งที่ฉันลุกจากโต๊ะทำงานมันจะวิ่งมาดักหน้า แล้ววิ่งนำไปที่ถ้วยอาหาร แรก ๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันจะเอาอะไร กว่าจะรู้ตัวว่ามันกำลังฝึกฉันให้ทำตามคำสั่งของมัน ก็ปาเข้าไปหลายปีทีเดียว (ประสาทช้านะนั่น)

พอเริ่มเข้าใจคำสั่งของมัน (โดยไม่รู้ตัว) ฉันก็เดินไปที่ถ้วยอาหาร มันนั่งมองหน้าฉันจากหน้าถ้วยอาหาร ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะเอาอะไรกันฟระ เลยลองทำเป็นเทอาหารกลับเข้ากระปุก แล้วเทออกมาใหม่ให้มันเห็นว่านี่ไงอาหารเม็ดอะ มันก้มกินอย่างเอร็ดอร่อย อ๋อ…จะให้เทให้ใหม่ เดาออกแบบฟลุกมากๆ ดังนั้นนี่จึงเป็นบทเรียนแรกที่เจ้าเหมียวสอนให้ฉันเข้าใจ และจากนั้นเป็นต้นมา มันก็ไม่ยอมกินอาหารที่เทค้างไว้อีกเลย

ครั้นกินอาหารเสร็จก็จะเกิดพิธีกรรมอย่างหนึ่งที่แปลกตาฉันอย่างมาก นั่นคือการทำความสะอาดเนื้อตัว มันจะแลบลิ้นออกมายาวๆ เลียทุกด้านรอบปาก เรียกว่าทุกซอกมุมเลยละมั้ง จากนั้นก็เริ่มเลียอุ้งตีนหน้าให้เปียกน้ำลาย แล้วเอาอุ้งตีนนั้นมาปาดป้ายไปตามใบหน้า ใบหู และส่วนอื่นที่ลิ้นเลียไปไม่ถึง เสร็จก็เริ่มเลียตามลำตัวจนสะอาดหมดจด นั่งดูซะเพลิน

มาดูห้องน้ำแมวที่ฉันจัดเตรียมให้คุณนายสะอาดกันดีกว่า ดูเหมือนตอนแรกเจ้าเหมียวจะไม่ค่อยถูกใจห้องน้ำนัก ฉันทำห้องน้ำแมวครั้งแรกจากทรายก่อสร้างทั่วไปนั่นแหละ พอดีมีกองทรายเก่าอยู่แถวบ้าน ฉันเลยเอาตะกร้าพลาสติกที่ไปคุ้ยหาจากในบ้านมาบุรองก้นด้วยถุงพลาสติกแล้วใส่ทราย วางไว้ในห้องน้ำ ใช้ได้ไม่นานก็เกิดปัญหาเรื่องความชื้นและกลิ่น นังตัวดีเข้าไปขุดๆ กลบๆ พลิกซ้าย วนขวา หาทำเลหย่อนก้นอยู่นาน

ขุดคุ้ยกันจนทรายกระจุยกระจายออกมานอกตะกร้าเลอะเทอะไปหมด กวาดบ้านกันวันละ 10 รอบได้มั้งเนี่ย

จนตอนหลังต้องเจียดเงินมาหาซื้อทรายแมวแบบใส่ถุงมาให้มันใช้ นอกจากจะเก็บกลิ่นแล้วก็ยังเป็นเม็ดใหญ่กว่าทรายก่อสร้าง บ้านก็เลยสกปรกน้อยลงหน่อย ถูกใจคุณนายอีกด้วยสิ คราวนี้ไม่ต้องขุดเยอะ ไม่ต้องวนซ้ายขวานานก็หย่อนก้นได้แล้ว

แรกเข้ามาอยู่บ้านนี้ใหม่ ๆ เจ้าเหมียวใช้เวลาไปกับการนอนมากที่สุด นอนทั้งวันราวกับว่าไม่ได้นอนมาหลายวัน เมื่อนอนเต็มอิ่มมันเริ่มยึดชัยภูมิที่เหมาะสำหรับการเฝ้าระวังหมา มันขึ้นไปนอนบนบันไดขั้นสูงๆ แล้วโผล่หัวออกมาตรงช่องใต้ราวบันได ตำแหน่งนี้ถือว่าเหมาะสุด ๆ เพราะมองเห็นได้เป็นมุมกว้างทั้งประตูหน้าและประตูหลังบ้าน ถ้ามีหมาเข้ามามันก็จะเห็นได้ในทันที

ไม่นานเมื่อมันเรียนรู้ว่าเราไม่อนุญาตให้หมาเข้าบ้าน มันก็เริ่มผ่อนคลาย แล้วหาที่นอนไปทั่วบ้าน บนพริ้นเตอร์ถือว่าเป็นที่โปรดอีกแห่งหนึ่งที่มันจะนอนขดจนกลมอย่างไม่น่าเชื่อในร่องของพริ้นเตอร์ แล้วหลับยาวจนเราไม่ต้องใช้งานพริ้นเตอร์กันเลย

ส่วนตอนกลางคืนเราต้องให้เจ้าเหมียวนอนในบ้าน เพราะนอกบ้านมีแต่หมาทั้งนั้น บ้านเราปิดประตูตอนเย็นเพื่อกันยุงเข้าบ้าน ดังนั้นเราก็เลยต้องเก็บตัวแมวมาไว้ในบ้านด้วย ทุกครั้งที่เปิดประตูออกไปทำธุระนอกบ้าน เจ้าเหมียวเป็นต้องวิ่งปรู๊ดตามออกไปด้วย แต่ไม่ค่อยอยากเข้าบ้าน เราต้องคอยออกไปตามกลับตลอด

ลืมเล่าว่าหมู่บ้านที่เราอยู่เป็นหมู่บ้านของพนักงานบริษัทหนึ่งที่ปลูกไว้เป็นกลุ่มก้อน ไม่มีรั้วกั้นแต่ละหลัง จะมีก็แต่รั้วใหญ่ล้อมรอบบริเวณ

ดังนั้นเจ้าเหมียวจึงวิ่งไปทั่วทุกบ้านที่เขาไม่เตะมันออกมา

ช่วงแรกที่มันเริ่มออกไปเที่ยวนอกบ้านได้ด้วยตัวเอง ฉันก็ยังไม่ค่อยวางใจในความปลอดภัยของมัน ดังนั้นจึงมักมีคนมองเห็นฉันไปเดินตากแดดหัวแดงร้องเรียก “เหมียว เหมียว เหมียว” แล้วอุ้มมันกลับบ้าน เพื่อที่มันจะหายไปเที่ยวอีกครั้ง

ครั้นมืดค่ำได้เวลานอน ทุกคืนคนในหมู่บ้านก็มักจะเห็นไอ้บ้า 2 คนออกไปเดินด้อมๆ มองๆ เอาไฟฉายส่องหาตามใต้ถุนบ้านพลางร้องเรียก “เหมียว เหมียว เหมียว” คืนแรก ๆ มันวิ่งออกมาหาตามเสียงเรียกร้องอย่างเชื่อฟัง แต่คืนหลัง ๆ พอรู้ว่าจะถูกเก็บตัว มันจึงไม่แยแสเสียงเรียกของเรา มีสุมทุมพุ่มไม้และกองสิ่งของมากมายที่เจ้าเหมียวไปซ่อนอยู่ได้ เราต้องมองหาเองจนกว่าจะเจอนั่นแหละ แล้วถึงพามันเข้าบ้านได้

ขอบอกว่าเป็นอย่างนี้ทุกคืน ไม่เว้นแม้วันหยุดราชการ กว่าเราจะมาเจาะประตูแมวก็ผ่านไปอีกปีกว่า ๆ หลังจากที่ได้แมวรุ่น 1 มาอยู่กันครบทั้ง 3 ตัว ในระหว่างนี้เพื่อนบ้านก็ได้เห็นไอ้บ้า 2 คนตามหาแมวจนชินกันไปแล้วละนะ แถมบางครั้งยังมาช่วยบอกพิกัดของมันให้เราตามตัวเจออีกต่างหาก

หมายเหตุ : ยุคนั้นยังไม่ใช่ยุคนิยมแมว หรือ ทาสแมว ดังนั้นพวกเรา 2 คนคงเป็นพวกเพี้ยนในสายตาชาวบ้าน 555