เรื่องเล่าจากหนังสือ 3 แมว 2 คน : ep 5 บุญชูมาเยือน

เวลาผ่านไปไม่ถึงปีหลังจากเจ้าบุญทิ้งเข้ามาอยู่บ้านนี้ ก็เกิดมีแมวตัวที่ 3 เดินทางมาอยู่บ้านนี้ด้วยความเซ่อซ่าเป็นที่สุด เจ้านี่เป็นแมวตัวผู้ที่กำลังออกหง่าวอยากมีแฟน มันกำลังตามหาตัวเมียที่มีอยู่ในบ้านนี้ถึง 2 ตัว ส่วนความเซ่อซ่าของมันก็อยู่ตรงที่ทั้งเจ้าเหมียวและเจ้าทิ้งต่างก็ทำหมันแล้วทั้งคู่ มันก็ยังเซอะมาติดอีก

คืนเกิดเหตุป๋าได้ยินเสียงแมวมาร้องออกหง่าวอยู่นอกบ้าน ทั้งเจ้าเหมียวกับเจ้าทิ้งแตกตื่นกันยกใหญ่ ป๋าออกไปไล่มันให้พ้นจากบริเวณบ้าน มันก็วิ่งหนีหายไป ช่วงกลางวันเจ้าแมวตัวนั้นหายหัว (รวมถึงตัว) ไปอยู่ไหนไม่รู้ เก็บตัวเงียบ ตกกลางคืนก็มาร้องหาคู่อีก

ทุกเช้าป๋าจะตื่นด้วยความหวังว่ามันคงหนีไปแล้ว แต่เหตุการณ์กลับวนเวียนอยู่อย่างนี้ได้ 4 คืน และแล้วเราก็ได้เห็นว่ามันไปทำตัวเนียนเข้าไปเป็นสมาชิกในบ้านของเพื่อนบ้านเรา

บ้านหลังนั้นเขามีเด็กที่อยากเลี้ยงแมว แต่พ่อกับแม่ไม่ชอบ มันไปอยู่ได้แค่ 2 วันมันก็โดน ‘เขี่ย’ ออกมาจากบ้านโน้น (เท้าเขี่ยออกมาจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น) ได้ยินแว่วๆ คนเป็นแม่บอกลูกว่า “อย่าไปเรียกมัน ให้ไปบ้านโน้นแหละ” บ้านโน้นก็คือบ้านฉันน่ะนะ สุดท้ายป๋าก็อ่อนใจบอกว่า “อยากมาก็มา” วันนั้นเป็นวันเสาร์ ป๋ากำลังนั่งดู บุญชูผู้น่ารัก ทางทีวี เขาก็เลยตั้งชื่อมันว่า บุญชู ซะเลย

ไอ้เจ้าบุญชูเป็นแมวสีดำ ที่มีสีขาวพาดผ่านใบหน้าเป็นปลายยอดแหลม ใส่ถุงเท้าครบทั้ง 4 ข้างอีกต่างหาก จัดว่าเป็นแมวสวยทีเดียว พอได้รับอนุญาตจากป๋ามันก็เข้ามาแบบไม่มีเกรงใจใคร เดินดุ่มๆ ไปห้องครัว จัดการฟาดอาหารเม็ดที่วางไว้ซะเรียบ โดยไม่ไยดีเสียงขู่ฟ่อแฟ่ของพี่เหมียวกับน้องทิ้งเลยแม้แต่น้อย ก็กรูจะกินอะ หิว!!!

กินเสร็จก็มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำแมว แล้วจัดการหย่อนก้นโดยไม่เขี่ยทรายให้ลำบากยุ่งยาก และเช่นเคย โดยไม่ใส่ใจเจ้าของกระบะทรายที่กำลังขู่อยู่แม้แต่น้อย กินเสร็จก็ไปหาที่นอนเอาแรงที่มุมหนึ่งของบ้าน เป็นพวกที่เจ้าของบ้านไม่ต้องบอกให้เมื่อยเลยว่า ‘ทำตัวตามสบายนะ’ เพราะมันทำตามสบายของมันอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะหลับสนิทแค่ไหน หากว่ามันได้ยินเสียงเทอาหารเม็ด กรุ๊กกริ๊กลงในถ้วย มันจะวิ่งพรวดมาเสนอหน้าในทันที แล้วก็กินอย่างตายอดตายอยากทุกครั้งไป

กินจนพุงป่อง กินของตัวเองไม่พอ ไปช่วยกินถ้วยของตัวอื่นจนเกลี้ยงเกลา จนได้ฉายาว่า ‘ตัวเก็บขยะ’ ตอนหลังคงจุกและเรียนรู้ว่าบ้านนี้มีอาหารเม็ดวางรอไว้ตลอดอยู่แล้ว มันก็เลยเลิกวิ่งมาตอนที่ได้ยินเสียงเทอาหารเม็ด จะมากินก็ต่อเมื่อหิวเท่านั้น

เจ้าชูมาอยู่ไม่นานนักก็เริ่มเข้ากันได้กับเจ้าทิ้ง และเล่นกันสนุกสนาน แต่กับนังแมวคุณนายเหมียวนี่สิ ยังไง้ยังไงก็ไม่ยอมให้เจ้าชูเข้าหา เจ้าชูก็ยอมไปซะทุกครั้งที่โดนเจ้าเหมียวเขกกะโหลก

เจ้าชูนี่มีนิสัยแปลกอยู่อย่าง คือเวลานั่งอยู่เฉยๆ หรือเล่นอยู่ดีๆ มันก็จะแหกปากร้อง “หง่าวววววว หง่าวววววว” เสียงดังลั่นบ้าน เช้าวันหนึ่งเราตื่นนอนกันแล้วละ แต่ยังไม่ลงมาจากห้องนอน ได้ยินเสียงเจ้าชูนี่แหละแหกปากร้อง “หง่าวววววว หง่าวววววว หง่…แอ๊ะ” เป็นแบบนี้ 2 รอบ เดากันกับป๋าว่าเจ้าชูน่าจะโดนเจ้าเหมียวตบหัวด้วยรำคาญเสียงร้อง ก็เลยออกมาเป็นเสียง แอ๊ะ ปิดท้าย

ช่วงระหว่างนี้เราพยายามลำดับอาวุโสให้กับแมวทั้งสาม ด้วยความที่เจ้าเหมียวดูจะเจ้าระเบียบและมาอยู่เป็นตัวแรก เราจึงยกให้มันเป็นพี่ใหญ่ เจ้าทิ้งท่าทางเหมือนน้องน้อยที่บอบบาง เราก็เลยลำดับให้มันไปอยู่เป็นน้องเล็ก เหลือเจ้าชูก็เลยกลายมาเป็นลูกคนกลางซะเลย

แม้ว่าป๋าจะรับเลี้ยงเจ้าชูแล้วก็ตาม แต่ก็ยังอดหวังอยู่ลึกๆ ไม่ได้ว่ามันอาจจะออกไปหาตัวเมียที่อื่น เมื่อผ่านไปกว่าเดือนแล้ว เจ้าชูก็ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องของตัวเอง และไม่ยอมเดินทางต่อไป เราจึงเริ่มคิดถึงเรื่องรับเลี้ยงมันจริงๆ จังๆ แต่ยังมีปัญหาอยู่ที่เจ้าเหมียวก็ยังไม่ยอมรับเจ้าชูมาเป็นน้องชายซะที สงสัยเป็นเพราะมันมีกลิ่นอะไรที่ไม่พึงประสงค์ ยังคงตบตีกันอยู่ และเจ้าชูก็เริ่มจะตบกลับบ้างแล้ว

ที่สำคัญก็คือเราได้เห็นกับตาว่าเจ้าชูมันไปยืนโก่งตัว หางชี้ขึ้น สั่นหางดุ๊กดิ๊ก แล้วก็ปรี๊ด พ่นฉี่ออกมาเพื่อวางอาณาเขต เรา 2 คนจึงเห็นพ้องกันในทันทีว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องพาเจ้าชูไปทำหมัน เพื่อรับมันเป็นสมาชิกอย่างถาวรเสียที